Barnablaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 5

Litla tötrastúlkan
— Sjáið þið hana, krakkar! Hún
er í götóttum skóm og grútóhrein-
um sokkum ....
Kristín stóð þar skammt frá og
var í slæmu skapi. Allt í kring
um hana stóðu börnin, sem léku
sér í portinu. Hún mátti ekki
vera með þeim. Hún varð ævin-
lega að vera einsömul.
— Ef við finnum skó í sorptunn-
unni skulum við selja þér þá,
sögðu þau. — Ha.... ha.. ..
Hún vildi heldur ekki fara
heim. Enginn var heima. Mamma
hennar var einhvers staðar úti og
pabbi hennar í vinnu. Og sann-
ast að segja, þá var þeim alveg
með hinni snilldarlegu tónlist
sinni.
Þegar hann var fimmtán ára
gamall, var hann kominn í fremstu
röð tónskálda og þau kölluðu hann
meistara.
En hina einlægu trú á Guð, sem
hann eignaðizt sem barn, hélt
hann alla ævi. Það er mjög trúlegt,
að það hafi verið aðalorsök þess;
að hann var svo frægur. Guð bless-
ar alltaf þá, sem vilja heiðra hann
og treysta honum. Þessum mikla
sannleika megum við aldrei
gleyma.
sama um hana. Þau vildu helzt að
hún væri alltaf í portinu. Áður
hafði hún grátið mikið. Nú var
hún hætt því.
Frú Hansson sat út við glugg-
ann með saumana sína. Hún
komst ekki hjá því að hlusta á
vonzkutal barnanna. Allt í einu
stóð hún upp og kallaði á dóttur
sína.
— Eva, farðu niður og sæktu
Kristínu. Veslings barnið, sem er
niðri í portinu.
— Ég hef sagt börnunum að þau
eigi að vera góð við Kristínu. En
það hefur ekkert að segja, sagði
Eva. Þau skilja ekki að þau eru
svo vond, sem raun ber vitni.
Kristín litla varð undrandi, þeg-
ar henni kom hjálp. Þegar hún
hélt í hönd Evu varð hún svo ör-
ugg og óhrædd.
En, þegar hún kom upp til
mömmu Evu varð hún feimin og
óttaslegin. Allt var svo hreint og
fínt, og hún þorði tæpast að setjast
á stólinn sem henni var réttur.
— Eru börnin alltaf svona vond?
spurði mamma Evu.
Kristín svaraði engu orði. Hún
stakk litlu, óhreinu fingrunum
sínum upp í munninn og fór að
gráta. Tárin runnu án afláts niður
BARNABLAÐIÐ 65