Barnablaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 16

Lengi sat maðurinn og einblíndi
á þessi fimm orð. Þau virtust
brennast inn í huga hans. Jesús —
langt var síðan það nafn hafði
komið yfir varir hans. í bernsku
hafði hann oft beðið, en síðan....
Móðir hans hafði kennt honum að
biðja. Blessuð mamma, nú var hún
dáin. Síðustu orð hennar við hann
höfðu verið: „Gleymdu ekki að
biðja til Jesú, Leifur.“ En því
hafði hann einmitt gleymt.
Orðin fimm á smáritinu voru
eins og eldletur fyrir augum hans.
Aldrei hafði neitt haft eins sterk
áhrif á hann. „Synda þinna“, stóð
þar. Var hann syndari? Því gat
hann ekki neitað. Skyndilega var
eins og augu hans opnuðust fyrir
syndalífi hans. Það hvíldi á hon-
um eins og ofurþungi. Var nokkra
hjálp að fá fyrir slíka sem hann
var? Þá var sem rödd hvíslaði að
honum: „Jesús dó vegna synda
þinna.“
Ljós rann upp í myrkrinu. Sem
iðrandi syndari féll hann á kné og
bað. Það var barátta upp á líf og
dauða. Satan áklagaði hann og
hann fann til djúprar hryggðar og
sjálfsásökunar. — Eina huggunin
voru orðin, sem hann las á smárit-
inu: „Jesús dó vegna synda þinna."
Þegar á daginn leið, bað hann
um samtal við konuna sína. Hon-
um var veitt það. Sent var eftir
henni. Samtal þeirra í þröngum
fangaklefanum varð upphaf nýs
lífs fyrir þau bæði.
Smáritið litla lá á borðinu fyrir
framan þau. Maðurinn sagði frá,
hvernig orðið hefði komið honum
til hjálpar og orðið honum hjálp-
ræði. Konan sagði frá, hvernig Ei-
ríkur hefði komið með fulla körfu
af mat til þeirra og hve það hefði
glatt þau og huggað.
Þegar þau höfðu rætt saman, fór
hún til lögreglustjórans og sagði
honum, hvað skeð hefði og bað
um, að maðurinn mætti koma
heim með henni. Stundarkorni
síðar voru þau bæði á heimleið.
Nýtt líf hafði byrjað og brátt kom
í ljós, að það var Guðs verk. Heim-
ilið umbreyttist. Tryggvi og Egill
fóru að koma í sunnudagaskólann
og yfir því gladdist Eiríkur. Hon-
um var ljóst, að smáritið litla hafði
unnið sitt verk.
„Vondi maðurinrí'
Inni í trjágarðinum, sem um-
luktur var hárri limgirðingu, stóð
fallegt hús. En enda þótt húsið
væri fallegt og garðurinn ekki síð-
ur, foraðist fólk þennan stað.
Sjaldan var gengið um stóra járn-
hliðið.
í húsinu bjó einmana maður,
sem allir virtust óttast. Hann var
vitskerrtur, sagði fólk. Satt var,
að hann kom kynlega fyrir sjónir,
þá sjaldan að hann sást á ferli.
Hann hafði sítt hár og alskegg.
En ekki var það allt. Hann átti
tvo svarta, grimma hunda, sem eltu
hann, hvort sem hann var á gangi
í garðinum eða fór út fyrir hann.
„Vondi maðurinn“ var hann
76 BARNABLAÐIÐ