Barnablaðið - 01.09.1963, Blaðsíða 17

nefndur af fólkinu. Líklega var
það vegna þess hve ábúðarmikill
hann var að sjá og einrænn.
Nokkrir höfðu reynt að gægjast
gegnum hliðið eða limgerðið, en
urrið í hundunum rak alla á flótta.
En hver var „vondi maðurinn?“
Það vissu ekki margir. Ýmsir álitu
sig vita það, og þar af spunnust
sögumar.
Sumir sögðu, að hann væri
hættulegur afbrotamaður, sem ein-
hvern tíma hefði myrt mann og
reyndi svo að gera sig óþekkjanleg-
an. Samt voru fáir, sem trúðu því.
Hefði þetta verið satt, hlyti lög-
reglan að hafa handtekið hann
fyrir löngu.
Aðrir héldu því fram, að hann
væri landkönnuður. Hann hefði
sezt að í þessum bæ eftir margra
ára dvöl í Afríku og Indlandi. Þar
hefði hann veikzt af hættulegurn
sjúkdómi, því að eitruð skordýr
hefðu bitið hann. Eftir þennan
sjúkdóm hefði hann orðið „skrít-
inn“.
Svona var talað.
í húsi þessu var margt merkilegt.
Því hafði sótarinn sagt frá. Hann
var einn hinna fáu, sem í húsið
komu og það bara einu sinni eða
tvisvar á ári. Hann sagði, að á
veggjunum væru margar ljóna- og
tígrisdýrahúðir og á gólfunum
væru skinn af ýmsum villidýrum.
Margt væri þarna sem minnti á
frumskóga.
Daglega gekk Eiríkur fram hjá
þessu dularfulla húsi, en engu
blaði þurfti hann að skila þar.
Eiríkur var eiginlega feginn því.
Maður var aldrei öruggur fyrir
þessum ógurlegu hundum.
Oft hafði Eiríkur reynt að gægj-
ast inn í garðinn, en aldrei séð
neitt sérstakt þar inni. Það var
víst áreiðanlega slúður, að tveir
tamdir krókódílar gengju þar laus-
ir. Eirík hryllti við hugsuninni.
Dag nokkurn, þegar Eiríkur fór
framhjá húsinu, kom honum dá-
lítið í hug. Væri ekki rétt, að þessi
undarlegi maður, sem allir óttuð-
ust, fengi smárit, þótt hann fengi
ekkert blaðið? Oft ætlaði hann að
stinga riti í póstkassann, en brast
kjark. I dag átti það samt að ske.
Hann hafði megnan hjartslátt,
þegar hann stakk nokkrum smá-
ritum í póstkassann og þaut í burt.
Honum fannst, eins og hundarnir
væru á hælunum á honum. Smám
saman óx honum kjarkur og að
lokum stakk hann smáritinu í póst-
kassa „vonda mannsins" hvert sinn
sem hann fór fram hjá.
Dag einn, þegar Eiríkur var
glaður og ánægður að stinga riti
í póstkassa „vonda mannsins",
opnaðist liliðið og maðurinn stóð
frammi fyrir honum. Eiríkur varð
dauðskelkaður. Hann bjóst við, að
maðurinn þrifi til hans. í stað
þess brosti síðhærði, skeggjaði mað-
urinn og rétti honum stórt, rautt
epli. Eiríkur tók við eplinu, en
tók svo til fótanna.
Lengst niðri í bæ nam hann
staðar lafmóður. Hann leit á eplið.
BARNABLAÐIÐ 77