Barnablaðið - 01.12.1978, Qupperneq 18

ff
Sagan af indverska drengnum Sundra
Það var mjög heitur dagur á Indlandi.
Þó að Sundra félli vel í geð hlýir dagar og
sólarblíða, valdi hann þann kostinn að fá
sér góðan blund undir pálmatrénu í garð-
inum, heldur en að bregða á íeik. Sundra
vorkenndi sjálfum sér dálítið. Nú var skól-
inn lokaður og það var hans yndi að sækja
skólann. Slæm veiki hafði brotist út í ná-
lægu þorpi, og til að hefta frekari útbreiðslu
hennar hafði öllum skólum verið lokað.
Sundra gat þó ekki eytt tímanum að vild
sinni við leiki, því faðir hans hafði lagt
fyrir hann að flytja skilaboð og hjálpa til
við kornið á ökrunum. Sundra var því ekki
allskostar ánægður með tilveruna.
Sundra hlýddi á föður sinn með nokk-
urri ólund, þegar hann sagði: „Kornkaup-
maðurinn í borginni hefur lofað mér smá-
sekk með sáðkorni, og hann er ekki of
þungur til að bera fyrir jafn hraustan dreng
sem þig. Flýttu þér nú! Lciðin liggur í
gegnum skóginn og þú verður að vera kom-
inn heim fyrir sólsetur.“
Sundra þótti leitt að þurfa að hverfa úr
forsælu pálmatrésins.
Utan við þorpshliðið var gangstígur, sem
lá í gegnum skóginn til borgarinnar, sem
var í þriggja mílna fjarlægð. Að degi til
var þessi skógarstígur trygg leið fyrir gang-
andi dreng, en þegar myrkrið féll yfir
komu villidýrin út úr fylgsnurn sínum í leit
að æti. Þá var ekki óhætt að fara þennan
veg einsamall, nema að bera logandi kynd-
il til að fæla villidýrin burtu. En þennan
dag voru engin villidýr á stígnum og Sundra
spretti úr spori, staðráðinn í því að ná heim
til sín sem allra fyrst, til að leika sér við
vin sinn, Shankar.
18
Þegar hann kom fyrir beygju á stígnum
heyrði hann hrópað á hjálp. Sundra leit í
kringum sig, inn í hávaxið grasið meðfram
gölunni. Hann gat ekki greint hvaðan hróp-
ið kom. Aftur heyrði hann það. Hafði ein-
hver orðið fyrir slöngubiti? Ef svo væri,
gæti slangan verið á næstu grösum. Hug-
rakkur hélt hann áfram, og ýlti til hliðar
þéttu limgerði á stórum runna og sá þá
mann liggja á jörðinni, sem virtist fár-
veikur.
Sundra hörfaði til baka. Haun bar kennsl
á manninn. Þetta var óvinur! Þessi maður
hafði gert föður hans margt illt, og Sundra
fannst hann ekki geta komið nálægt hon-
um. Hann var að því kominn að hverfa á
braut, þegar maðurinn kallaði: „Vatn —
gefðu mér vatn!“ Hann opnaði augun og
Sundra gat séð að hann var óttasleginn.
Sundra nma staðar og horfði á hann. „Þessi
maður er mjög sjúkur,“ ?agði hann við
sjálfan sig. „Hann er með siæman sjúk-
dóm. Ef ég reyni að hjálpa honum getur
svo farið, að ég veikist líka.“
Sundi’a yfirgaf manninn. Hann var
hræddur um ða fá veikina. En þegar hann
byrjaði að hlaupa eftri stígnum, varð hon-
um hugsað til þess er hann heyrði í skól-
anum um miskunnsama Samverjann, hvern-
ig hann hjálpaði ókunna manninum í erfið-
leikum hans og þjáningum. „Farðu og
gerðu slíkt hið sama,“ hafði Jesús sagt.
Sundra staðnæmdist stundarkorn. „Eg skal
færa þér vatn,“ sagði hann síðan. Hann
braut þykkt og breitt laufblað af tré, og
lagaði það til eins og bolla. Hann vissi
hvar vatn var að finna. Hann klifraði upp