19. júní - 19.06.1958, Blaðsíða 24

Veika stúlkan lá á gamla, mjóa dívaninum, og
það gnast í honum i hvert skipti, sem hún hreyfði
sig. Hún var með astma og hafði kvefazt. Lungun
voru hrjúf, sagði læknirinn; hún hafði líka slæm-
an hósta.
Vinkona hennar var í heimsókn í þessu tilefni
og sat á kassa fyrir framan dívaninn. Við hliðina
á kassanum stóð sultukrukka með visnuðum blóm-
um, sem vinkonan hafði sett til hliðar, þegar hún
kom. Enginn gat nú lengur séð, hvaða blóm þetta
höfðu verið. Hún reykti í sífellu og kreppti rauð-
lakkaðar tærnar í opnum samkvæmisskóm; kuld-
ann úr gólfinu lagði upp í gegnum sólana.
Rakt og innibyrgt loftið mettaðist smátt og
smátt af tóbaksreyk, jafnvel fúkkalyktin varð að
víkja fyrir beiskum reykjarilmi og kæfandi angan
af Chanel nr. 5. Upplitað veggfóður, sem einu
sinni var pastelblátt, hafði flagnað af bogadregn-
um súðum herbergisins og hékk í flygsum fyrir
ofan veiku stúlkuna. Það var myglað og þakið ryki,
og glitti í það eins og snjókristalla.
Arið glitraði i daufum sólargeisla, sem skáskarst
inn um ofurlítinn gaflglugga. Sá gluggi var óhreinn
og hátt uppi eins og í öðrum bröggum, og rúðan
var margbrostin. Litlir strákar léku sér að því að
hæfa hana með smásteinum og skjóta í hana af
teygjubyssu, ef þeir áttu. En glerið var tvöfalt og
sterkt og stóð af sér þess konar smásendingar, að
því undanteknu, að í það komu skrautlegir brest-
ir, sem voru líkastir dálitlum sólum með veðra-
hjálmi, þegar bjart var úti, en þegar dimma tók,
urðu þeir áþekkastir smátunglum með rosabaug.
Þeir ljómuðu glæsilega í mattri birtu dagsins, og á
kvöldin, þegar glugginn grét, brotnaði ljósið að
handan svo fallega í votri rúðunni; það varð alla-
vega litt, og brestirnir skinu eins og ofurlitlar
stjörnur; stúlkan undi við að horfa á það, þangað
til nágranninn slökkti.
Vinkonan var gremjuleg á svipinn. Þær höfðu
verið að kýta. Hún vatt upp á laxbleiku sumar-
hanzkana sína, eins og þeir væru borðtuska. Þetta
var föl, horuð kona um þrítugt, með rautt, litað
hár og fjólubláan varalit. Beinaberir fingur henn-
ar voru prýddir ótal hringum, en enginn þeirra
var hinn margeftirsótti hringur allra hringa, gift-
ingarhringurinn. Þetta var ódýrt gler- og steina-
safn, sem konur hafa gaman af að eiga og sýna.
Að auki bar hún mörg armbönd, sem hringlaði í,
þegar hún bandaði frá sér reykjarmekkinum eða
festi sígarettu í skrautlegu röri, eins og þeim, sem
stjörnur brúka.
— En þú verSur að fara til sérfræðingsins, sagði
hún. — Éld þú sért vitlaus að ætla ekkert að gera
í málinu. Guð, ég veit ekki, hvar ég væri, ef ég
hefði hann ekki — ég væri dauð!
Veika stúlkan saug upp í nefið.
— En maður verður að hafa einhvern til að
þykja vænt um, sagði hún hikandi. — Ekki bara
stundum, heldur allan daginn, alla nóttina, eitt-
hvað til að þykja vænt um, til að þykja fallegt
— alltaf. Ég vil hafa blóm, þau eru falleg og góð
— og krakka, — þau eru lika falleg og góð. Ég vil
hafa svoleiðis------ég vil hafa fínt —
— Alltaf, segir þú! greip vinkonan fram í. —
Hvað hefur maður alltaf? Ekki neitt. Ég hélt ég
myndi hafa Djimm alltaf; — ég hélt við elskuð-
um hvort annað. Guð, maður! Nokkrar nætur, bless
you, svo var hann farinn. Þú hélzt þú mundir allt-
af hafa Sissí litlu hans Djonns, þó hann styngi
þig af! Eitt ár. Svo dó hún úr heilabólgu. Svona
missir maður eitt og allt.
Hún slökkti í stubbnum og andvarpaði.
— Eða blóm! Hver hefur blóm í bröggum, ég
bara spyr! Þau eiga bara við í fínum stofum hjá
heldra fólki!
Hún hnusaði með fyrirlitningu og ýtti með fæt-
inum við sultukrukkunni, svo hún valt á hliðina.
Það skrjáfaði í visnum blómunum; vatnið var
löngu búið. Krukkan ruggaði á gólfinu.
— Blóm visna og verða að rusli, og krakkar
deyja. Svona missir maður allt og allt. Annars
fannst mér þú heppin, að Sissí skyldi deyja.
Veika stúlkan hrökk saman, hneyksluð.
— Guð, hvað þú getur verið agaleg, sagði hún.
1 9. JÚNl
22