19. júní - 19.06.1958, Blaðsíða 41

DAGURINN ÞINN
Nú stendur hann auður stóllinn þinn,
og stundin er kyrrlát og hljöS,
en minningar hvarfla um huga minn,
eg hef af þeim gildan sjóð.
ÞáS er dagurinn þinn í dag.
Hve langt er nú síðan, mamma mín,
þó man eg þáÖ fullvel œ,
er last þú mér sögur og söngst mér IjóÖ
í svolitlum moldarbœ.
ÞaÖ er dagurinn þinn í dag.
Og hönd þín var úwallt heit og sterk,
þó hún vœri grönn og smá.
MeÖ þolgæÖi traust hún vann sín verk,
þau voru ei smá né fá.
ÞaÖ er dagurinn þinn í dag.
Þú áttir svo mörg og erfiÖ spor
um Œvinnar langa skeiÖ,
en geymdir í sál þér sól og vor,
þó syrti — og dimm vœri leiÖ.
ÞaÖ er dagurinn þinn í dag.
Þó reyndist þér gengi veraldar valt,
þaÖ varÖ ei aÖ neinni sök.
Á bjarginu trúar þú byggÖir allt
og bót fannst og heilög rök.
ÞaÖ er dagurinn þinn í dag.
Þú varst ei meÖ þykkju, víl né vein,
þó vœri á hluta þinn gert.
En áö þú gerÖir ei öÖrum mein,
þaÖ áleizt þú mest um vert.
Þaö er dagurinn þinn í dag.
Nú stendur hann auÖur stóllinn þinn,
en stjarnan minninga skín.
Og um mig leika ylinn eg finn,
er andi þinn vitjar mín.
ÞaÖ er dagurinn þinn í dag.
Margrét Jónsdóttir.
I skólagörðiuumi.
RauÖir, bláir, gulir, gráir,
grœnir, litlir barnakroppar,
bognir yfir beÖin sín.
Moka, stinga, m'yÍda, þjappa,
mjúkum barnalófum klappa,
börnin þín og börnin mín.
Lítil fræ úr litlum poka,
liprum fingrum smáar plöntur
hvert í sinum rækta reit.
Vökva, grisja, hreykja, hlynna,
heil og fús til starfa sinna,
dreymir, aÖ bau séu i sveit.
BráÖum lyfta blómin koll,
bráÖum kál og rófur spretta,
þarna er arfi, þáÖ er Ijóst.
Hann skal burt úr béÖi víkja,
búinn meir en nóg áÖ sníkja
sér viÖ mööurmoldarbrjóst.
Þeir, sem bíÖa, blessun hljóta,
bíÖa og vaka í trú á lífiÖ,
göða mold og gröörarskúr.
RauÖir, bláir, gulir, gráir,
grœnir, litlir barnakroppar,
færa mömmu björg í bú.
Hólmfríður Jónsdóttir.
19. J tJ N I
39