19. júní - 19.06.1958, Blaðsíða 25

Vinkonan yppti öxlum og kveikti í nýrri sígar-
ettu.
— Agaleg? Ne-hei. Ég segi bara satt. Krakk-
arnir eru langbezt komnir hjá Guði, þegar pabb-
amir eru stungnir af til Ameríku. Hvað getur
maður svo sem? Ekki einu sinni gefið þeim að éta.
I’m telling the truth. Pú.
Veika stúlkan fékk hóstahviðu. Hún hafði
hryglu. Andlitið varð bláhvítt á milli freknanna.
Loks hætti hún að hósta og leit upp á vinkonuna
másandi og voteyg.
—■ Mér finnst samt maður verði að hafa ein-
hvern til að þykja vænt um, stundi hún. — Ég
held ég deyi annars —- það er ekkert líf — atiss!
Það hefur ekki verið neitt líf, síðan hún Sissí mín
dó, fyrr en . . .
— Byrjarðu aftur! Það hafa margir átt krakka
og misst hann og það efnað fólk, og það hefur á
endanum hætt að fárast út af því.
— Já, en hún var svo falleg og góð . . .
— Svona, hættu nú. Hún var eins og aðrir
krakkar. Þetta kemur fyrir fólk. Kemur fyrir
marga. En fátækar stelpur, ógiftar, eiga ekki að
vera að þessu — að eiga krakka meina ég, — og
sízt í bröggum. I mean that.
Vinkonan sló á lærið með hönzkunum og púaði
ákaft. Hún lézt ekki taka eftir því, að veika stúlk-
an var'farin að kjökra.
— Ég held það sé nóg fyrir þig að hafa hann
Nonna, fyrst þú getur sætt þig við að vera með
íslendingi. Ég skil það ekki — að geta verið með
honum Nonna, lubbalegum sjóara og eyrarvinnu-
strák! Guð, hann er svo sveitó! En hvað um það.
Sá held ég verði ekki lengi að segja bless, þegar þú
færir honum fréttimar!
Veika stúlkan reis upp og þurrkaði framan úr
sér. Hún var þrjózkuleg.
— Ég er búin að segja honum Nonna það, sagði
hún. — Og hann var ekkert vondur, hann var
bara góður. Hann vill ekki, að ég fari til sérfræð-
ings. Hann segir það verði einhver ráð.
Vinkonan hnusaði.
— Einhver ráð! Það er lengi hægt að tala! Ein-
hver ráð! í þessum ónýta bragga, og þú heilsulaus
og allslaus! Þú manst nú, hvernig fór með Sissí.
Éld þið séuð biluð. I say that.
Það varð stundarþögn.
Svo fór veika stúlkan aftur að kjökra og kjökrið
varð að sárum gráti. Loks fór hún að háskæla.
Vinkonan varð vandræðaleg. Fyrst beygði hún
1 9. JÉTNÍ
sig niður og reisti upp sultukrukkuna með visnu
blómunum og lagfærði þau, eins og þau væru enn
þá ný og lifandi. Svo laut hún að veiku stúlkunni
og strauk feimnislega yfir úfinn drengjakollinn á
henni.
— Guð, mér þykir svo fyrir þessu, hvíslaði hún.
— En þú veizt ég vil bara það bezta. Þú sérð, að
þetta er barasta ekki hægt, eins og allt er . . . það
eru erfiðir tímar. Ég skal koma með þér til sér-
fræðingsins, ef þú ert — feimin. Ha? Á ég að
gera það? Hættu nú að gráta, vina.
Það dró heldur niður í veiku stúlkunni við þessi
huggunarorð, og gráturinn stilltist smátt og smátt.
Loks settist hún upp og þurrkaði af sér tárin
með hnefunum eins og krakki. Hún hnipraði fæt-
urna undir sig; henni var kalt á þeim. Nefið á
henni var rautt, og hún var þrútin í framan.
— Gefðu mér rettu, sagði hún nefmælt og rétti
fram höndina.
— Sjálfsagt, elskan. Maður má ekki missa kjark-
inn, meðan hægt er að redda einhverju. Sérfræð-
ingurinn er svo lipur og viðtalsgóður. Ég veit ekki,
hvað oft hann er búinn að redda mér. You see.
Þetta verður maður að gera.
Veika stúlkan elti reykinn með augunum, þar
sem hann engdist í sólargeislanum. Hún saug upp
í nefið. Það var uppgjöf í svipnum.
— Kannske ég fari þá til sérfræðingsins, sagði
hún loks. — En Guð, þetta er svo agalegt allt
saman.
Vinkonan andvarpaði og forðaðist að líta á hana,
en starði annars hugar á visnu blómin í krukk-
unni.
—■ Ég skal koma með þér, sagði hún svo. Hún
hafði allt í einu hækkað röddina. Það var gamal-
mennisrödd. — Þú vei’ður að redda peningunum.
Það er dýrt. — Nonni verður . . .
Veika stúlkan blés reyknum út í loftið.
— Já, mér vantar peninga, sagði hún. — Og
hvað á ég að segja við hann Nonna? Guð þetta er
svo agalegt allt saman.
— Nonni reddar peningum, sagði vinkonan. —
Hann verður.
— Já, en hvað á ég að segja? Hvernig á ég að
útskýra það — þetta? Eins og hann Nonni er góður!
* * *
Hún var komin til sérfræðings. Það var að vísu
ekki sérfræðingur vinkonunnar, — það var henn-
ar „eigin“ sérfræðingur.
23