19. júní - 19.06.1958, Qupperneq 37

MORGUNN.
Lindir renna,
lindir niSa,
lífiS fæSist og deyr.
Einhvers staSar
viS upptök þeirra
er ómálga hlautur leir.
*
Þoka,
þrœSir veganna slitnir,
þúsundir manna horfa
í tímanna þögn.
En börnin raSa steinum
í vegkant
fram tiSarinnar.
*
Veröldin, sem er næst moldinni,
hefur friS til dS vaka,
og vegir hennar liggja opnir upp til Ijóssins,
þar sem mennirnir merja hugsjónir
timans undir járnslegnum hæl.
sem gengur niSur brattann og biSur
þess aS misstíga sig í grjótinu.
*
Hr bláköldu skini morgunsins,
kom aldan, sem sleykti brjóst fjörunnar.
Skinfölt tungliS starSi i auga sjóndeildarhringsins.
Skugga vafin íveruhúsin drupu höfSi.
Grámávar dagsins bærSu vængi líSandi stundar
og horfSu spyrjandi augum hiÖ óþekkta.
Kona beygS af stormum lífsins
steig berum fœti á visiS blóm vonarinnar,
sem óx i sandkorni strandarinnar.
Hrynjandi tár öldufaldanna
hurfu í djúp þagnarinnar.
Tíminn fór höndum um unniS verk.
Kristjana Sæmundsdóttir.
Það var snemma morguns, dalalæðan læddist um
móana, eins og hún færi hjá sér við fyrstu geisla
morgunsólarinnar. Loftið var svalt og angaði af
ferskri gróðurilman, spói vall úti í mýri, og tjaldur
tók undir í túni. Léttur reykur liðaðist upp frá
bænum. Annir dagsins voru að hefjast. Litla telp-
an valhoppaði eftir götutroðningunum. Hún var
á að gizka sjö ára, í stuttum gallabuxum, og tvær
ljósar fléttur dingluðu á bakinu á henni. Hún var
að ná í kýmar og sneri keyrinu, svo að hvein í.
Hún var komin að mýrinni, en þar ætlaði hún
að stytta sér leið, hoppaði berfætt þúfu af þúfu
með skóna í hendinni. Hreyfingar hennar lýstu
þeirri lífsgleði, sem aðeins verður vart hjá ungviði
úti í náttúrunni. Þegar hún kom að síðustu þúf-
ar á grænum grasbala. Þegar telpan kom, bröltu
þær á fætur, teygðu sig og röltu af stað. Á heim-
leiðinni heimsótti hún jarðarberjalyngið á holtinu.
Á það var komið hvítt blóm, sem breiddi sig á
móti sólinni. Bráðum kæmi berið, sem hún ætlaði
að gefa mömmu sinni í borginni.
Morgunsólin glampaði á glugga borgarinnar,
kalt sjávarloftið barst með blænum inn yfir borg-
ina. Hvergi var hreyfingu að sjá nema á einstaka
fleytu við höfnina. En sólin náði ekki að skína inn
um litla kjallaragluggann við eina mestu umferð-
argötuna. Herbergið var dimmt og fátæklegt. 1
einu horninu stóð rúm, og fyrir ofan það hékk
mynd af lítilli telpu með ljósar fléttur. I rúminu
lá kona með þreytudrætti í andlitinu, grátt hárið
lagðist þétt að fölum vöngunum. Hún hlustaði á
tímann, sem talaði til hennar í fótatakinu á stétt-
inni fyrir utan. Fyrst heyrðist í járnslegnum kloss-
um hafnaxxærkamannsins, nokkru síðar létt fóta-
tak verksmiðjustúlkunnar. Þá varð allt hljótt um
stund, og nokkrar dúfur settust á stéttina í leit að
molum. Lítill geisli hafði þrengt sér inn um glugg-
ann. Konunni varð ósjálfrátt litið á myndina af
telpunni, og það birti yfir svip hennar. Hún náði
i prjóna á borðinu við rúmið og byrjaði að prjóna.
Litla telpan hennar átti að fá hlýja peysu, þegar
liún kæmi heim i haust. Sólin skein á þök borgar-
innar. Stórt farþegaskip sigldi inn hafnarmynnið
og tilkynnti komu sína með drynjandi eimpípu-
blæstri. Bílar brunuðu eftir götunum, og hvert
sem litið var, sást fólk i kapphlaupi við tímann.
Borgin var vöknuð.
Þórdís Þorgeirsdótitr.
1 9. J tJN 1
35