Sólskin - 01.07.1930, Page 8

Stjarnan.
Frá himni horfir stjarna,
hún horfir á mig;
mér finst hún stundum feimin
og fela sig —
og fela sig.
’Hún horfir stundum hiklaust
svo heiðbjört og frí;
svo byrgir hún sig, blessuð,
á bak við ský —
á bak við ský.
Hún gægist stundum gegnum
ef gisið er ský;
en gaman væri’ að vita
hvað veldur því —
hvað veldur því.
6