Sólskin - 01.07.1930, Page 47

Við hlið ’hans út og inn ég var
um alla velli og hóla;
ég seinna honum bækur bar
og blöð og spjöld í skóla.
En skyndilega birtu brá
og brast hinn dýpsti strengur,
því >allra gleði* önduð lá
og enginn brosti lengur.
Og marga leit ég krjúpa á kné
við kistulagðan náinn,
og ómæld tala af tárum hné
á tryggðavin minn dáinn.
Og svo kom dimman — dauðans raust —,
hinn dapri saknaðs tími,
er gleðin flýr um frostkalt haust
sem fölnuð rós í hrími.
í grend og húsi húsbóndans
var hljótt á öllum stöðum,
45