Sólskin - 01.07.1930, Síða 52

Stormurinn.
(Eftir Robert Louis Stevenson.)
Ég sá þig laufum sveifla’ í hring
og sveigja skóginn allt í kring
og drekann okkar hefja hátt
og hrekja fugla um loftið blátt.
Hvað þú ert sterkur, stormur minn,
ég stöðugt heyri sönginn þinn.
Á fimleik þínum furðar mig,
þú faldir allt af sjálfan þig;
þú hrintir mér; ég heyrði þá,
þú hlóst um leið — en ekkert sá.
Þú, stormur, blæst úr allri átt
og allan daginn syngur hátt.
Þú sterki, kaldi stormur, hvað
er starf þitt? Viltu segja það?
Er það að hræða og hrekkja mig?
Til hvers ert þú ^ð fela þig?
Hvað þú ert sterkur, stormur minn!
ég stöðugt heyri sönginn þinn.
Hvað ertu? draugur eða karl?
eða’ ertu skrímsli, stórt sem fjall?
eða’ ertu barn, sem æðra mér
og öðruvísi leikur sér?
Þú, stormur, blæst úr allri átt
og allan daginn syngur hátt.
50