Sólskin - 01.07.1930, Blaðsíða 58

en stundum var sársauki’ á svipnum,
það sá ég, ef á mig hún leit.
En svo var það dag einn um sumar
í sólskini — veðrið var heitt —
hjá kisu ég sat úti’ í sandi
og sofnaði — ég var svo þreytt.
Mig dreymdi svo skrítið — svo skrítið —
og skýrt get ég ei fyrir þér
þá kvöl — ég var orðin að kisu
og kisa var orðin að mér.
Nú beitti’ hún mig öllum þeim brögðum,
sem beitti ég við hana fyr;
hún hlæjandi reitti af mér hárið
og henti mér út fyrir dyr.
Og allt, sem ég ætlaði að reyna
var ónýtt og varnarlaust fálm;
hún barði mig, kleip mig og kreisti,
af kvölunum rak ég upp mjálm.
Svo hátt að ég vaknaði við það,
en var þó í draumlöndum hálf. —
Ó, hvað ég var farsæl og fegin
að finna’ að ég var þarna sjálf.
56