Sameiningin - 01.04.1886, Side 14

—30—
sem yðr bölva, gjörið þeirn gott, sem hata yðr, og biðjið fyrir
þeim, sem rógbera yðr og ofsoekja". Stenclr þú nú ekki með
kristnu nafni í sporum binna beiðnu forfeðra vorra ?—En finnrðu
þú nokkurs staðar frelsarann í þessari einstaklegu bók biblíunn-
ar, sem aldrei nefnir guð á nafn ? Spyrjum að annarri spurning ?
Hví hefir þessi bók úvallt verið höfð í svo miklum hávegum með-
al Gyðinga bæði að fornir og nýju ? Og hví varð Púrimshátíðin,
sem á komst út af því að lýðrinn, er til dauða var dœmdr, varð
frelsaðr fyrir bœn og milligöngu Esterar, að heilagri stórhátíð
í sögu þeirra upp frá þessu, hér um bil eins þýðingarmikilli eins
og Páska-hátíðin sjálf ? það er enginn vafi á því, að frelsan lýðs-
ins frá dauðadómi fyrir milligöngu Esterar á að benda á frelsis-
verkið mikla drottins vors Jesú Krists. Með þetta í huga er
ekki örðugt að finna frelsarann einnig hér.—Ester gekk fram
fyrir dutlungafuilan og grimman harðstjóra, biðjandi fyrir sér og
öllu fólki sínu. Hefir þú ekki ástœðu til að koma, biðjandi fyr-
ir þér og þínu fólki, fram fyrir hinn almáttuga konung, sem er
kærleikrinn ? Er þér og þínum engin hætta búin ? „Komið
til mín“—segir Jesús.
I 12. lexíunni boðar hinn síðasti spámaðr hins gamla testa-
mentis fólkinu þau tíðindi, að drottinn muni koma, og sér-
staklega, að hann inuni koma til musteris síns. Hann vitjar
iýðs síns, og sérstaklega kirkjunnar, sem dómari, en líka sem
frelsari. þá er Esra las lýðnum lögmálið, eftir að hin helga
borg var víggirt orðin, milli 20 og 30 árum áðr, þá virtist hinn
kirkjulegi áhugi Gyðinga að vera stór-mikill. En ný mótspyrna
gegn drottni og orði hans kom enn fram. Fólkið féll reyndar
ekki framar til skurðgoðadýrkunar eins og á undan herleiðing-
unni miklu; en tniarlífið varð dauft; menn misstu ást sína á
drottni, urðu kærulausir um kirkju sína og söfnuð. þetta
kemr fram í tvennu, sem Malakías dregr skýrt fram í 2 hinum
fyrri kapítulum spádómsbókar sinnar: í því hve hörmulega
fátœklegar fórnir þær voru, sem drottni voru frerðar í must-
erinu, og þar með fylgjanda skeytingarleysi prestanna, og í því
hve gjarnt mönnurn var að ganga í hjónaband með heiðnum
konum, sem aftr sýndi, hve því fór fjarri, að feðratrúin væri
þeirra hjartans-málefni. Ahugaleysið, alvöruleysið, kæruleysið
í tvúareínum er að eta hjartað úr kirkju guðs í Israel. En
livað er nú þetta annað en átumein kirkju vorrar eigin þjóðar