Sameiningin - 01.03.1888, Síða 15

sannfœring hans, afi kmtindómrinn einn hafi rétt til þess a8
vera alheimstrú, trú gjörvalls mannkýnsins.
þegar þessir og ahrir hálærSustu vísindamenn heimsins ekki
geta annað sökum sannana þeirra, er þeir fá frá vísindunum,
on trúaS því, aS kristindómrinn sé það, sem kirkja vor segir
að hanp sé, þá er bæði hlœgilegt og grátlegt aS heyra því hald-
ið fram af mönnum, sem að eins hafa ofrlitla nasasjón af
menntum og vísindum, og sem í raun og veru vita ekki neitt,
aö heimrinn sé nú orðinn svo upplýstr, að kristindómrinn, eins
og hann er kenndr í biblíunni og af kirkju vorri, dugi ekki
lengr, sé ekki frambærilegr fyrir heiminn frarnar. Og hin ís-
lenzkaþjóð vor hefir áþessum tímalangt um of margaslíka menn
bæði meðal skólagengnu kynslóðarinnar og þeirra, er aldrei hafa
á skóla gengið, heima á íslandi og hér í Ameríku.
*
*
Rétt á eftir að grein sú, er hér fer á undan, var rituð, barst
oss í hendr „Fjallkonan“ frá 10. Jan. þ. á. með greinarstúf
nokkrum frá ritstjórninni, er hefir til fyrirsagnar: „Sannleikr-
inn í kristindóminum". Yér höfum í grein vorri óafvitandi
komið með svar upp á meginatriðið í þessari „Fjallkonu“-grein.
------O'O—*-------
I hinni merkilegu bók sinni um æfi frelsarans (The Life and PVords of
C/trist) segir hinn enski guðfrœðingr dr. C. Geikie, )>ar sem hann er að taia um
andlát Jesú, meðal annars þetta :
,,Að nokkur skyldi deyja svo brátt á krossinum, einkanlega sá, sem eins og
Jesús var í broddi lífsins og sem enginn undan gangandi heilsulasleikr hafði neitt veikl-
að, og þó með svo miklu lífsfjöri til síðasta augnabliks, að geta þá hrópað upp
hástöfum eins og Jesús gjörði i því hann gaf upp andann, virtist kristnum mönn-
um þegar i fornöld að benda á einhverja yfirnáttúrlega orsök. Kn samblandið af
blóði og vatni, sem rann út úr síðusári Jesú, virðist vafalaust benda til þess, að
gjöra megi sér grein fyrir þessu með iiðru móti. J>að, sem beinlínis olli dauða
Jesú, sýnist án alls efa að hafa verið það, að hjarta hans sprakk, sem afleiðing
af sáiarangist. Fram úr skarandi gleði eða sorg hefir vitanlega á stundum það ( fiir
með sér, að eitthvert hvolf í hjartanu springr og þar með fylgjanda það, að blóð-
straumt verðr út í hulstrið, setn er utan utn hjartað og sem fuilt er af litlausum
Itlúðvessa, sem er eins og vatn. Vanalega verðr það, að þetta hafi verið dauða-
meinið, eigi sannað með öðru en líkskurði, en að því er drotlin vorn snertir, þá
sýndi spjótstunga hermannsins í síðu hans aiveg sama eins og annars sannast með
líkskurði. Um leið og einhver deyr af því að hjartað springr, kippist höndin
snögglega að brjóstinu framanverðu og óp mikið heyrist frá hinum deyjanda
manni. Hendr Jesú vortt negldar á krossinn, en um hið hræðilega óp getr guð-
spjallasagan.