Sameiningin - 01.10.1895, Blaðsíða 4

—116—
sinn út úr Egyptalandi með voldugri hendi, þá segir hann ekki
við Móses, að hann skuli veita sprota sínum uppi yfir höfðum
þeirra í því skyni, eins og kunnugt er frá „þúsund og einni nótt“,
að láta þá líða í gegnutn loftið og ílytjast þannig til Kanaans-
lands, heldr lætr hann þá fara fótgangandi allt að strönd Rauða-
hafsins, og býðr þá Mósesi að rétta sprotann út yfir sjóinn í
því skyni að vatnið skifti sér og vegr opnist yfir um fyrir
ísraelsmenn, og aftr a'ð rétta hann út til þess að vatnið falli aftr
saman yfir Egypta, svo þeir drukkni.
Sama er að segja um hin tíu undr, plágurnar yfirnáttúrlegu,
sem guð lét ltoma fram í því skyni að faraó léti tilleiðast að
sleppa lýð drottins burt úr ánauðinni; það eru nokkurskonar
slög, eitt öðru meira, sem guðir Egypta einn eftir annan verða
íyrir, og er fyrst byrjað á guði NíJffjótsins, sem hafði hina
mestu helgi meðal egypzkrar alþýðu. Svo fœrast slögin eða
áföllin áfram og upp á við. Hinn konunglegi sólar-guð á himn-
urn uppi er sleginn. Og loks eru slegnir allir frumburðir, eða
hinir prestlegu fulltrúar guðanna, á hverju einasta egypzku
heimili, „allt frá hinum frumgetna syni faraós, sem sitr í sinu
hásæti, tiJ frumgetnings ambáttarinnar, sem stendr við kvörn-
ina, og allr frumburðr fénaðarins“ (sem nefnilega var guðunum
helgaðr). I ljósi því, er rannsóknir seinni tíma hafa varpað yfir
sögu Forn-Egypta. hætta öll þessi undr að líta út eins og mein-
ingarlausar sýningar guðlegs almættis, en verða þvert á móti
mjög eðlileg, enda þótt yfirnáttúrleg sé, sem opinberanir þess, að
guð Hebrea var hinn sanni guð, sem allir þeir guöir, er Egyptuin
fannst svo mikið til um, lilutu að lúta.
Eins eru kraftaverk þau, er hin fjögur guðspjöll nýja
testamentisins segja frá, algjörlega ólík undrum þeim, sem koma
fyrir í hinum apokrýfisku guðspjöllum, að því leyti, að hið
yfirnáttúrlega birtist á svo sennilegan og eðlilegan liátt í saman-
burði við það, hvernig það kemr fram í hinum ritunum, sem þá
líka augsýnilega bera það með sér, að þau eru ekki annað en
óekta eftirstælingar. í guðspjöllum nýja testamentisins grípr
yfirnáttúrlegt aff inn í söguna þar sem eðlileg ástœða er fyrir
hendi, til þess að veita mönnum fœðu, lækna jxikdóma, vekja
líf af dauða, lægja hin uppœstu náttúruöfl. í apokrýfisku
guðspjöllunum aftr á móti eru kraftavcrk látin koma fram í