Sameiningin - 01.10.1895, Blaðsíða 8

—120—
laust slást 1 för meS persónu þeirri, or svo greinilega leit
út fyrir aS væri ein ný opinberan (eða ,,avatar“) fisk-
guðsins, vitnandi urn það fyrir öllum, sem þeir hittu, að þessi
persöna hefði risið upp úr sjónum. Og hver skyldi furða sigá
því, að þegar það spurðist í Niníve, að hinn nýi spámaðr meðal
þeirra hafði kornið úr munni fiskjar eins í hafinu til að flytja
þeim hinn guðlega aðvörunar-boðskap 2), að þá hafi allr iýðr,
„bæði ungir og gamlir'2 3 4, tafarlaust hlý'tt aðvöruninni og haii
gjiirt það, sem þeir gátn, til þess að afstýra dómi þeim, er hann
hafði boðað þeim að yfir þeim vofði ?»)
það er þannig algjörlega auðsætt samkvæmt upplýsingum
þeim, er fyrir liggja, viðvíkjandi fornsögu Assýra, að eigi á
annað borð að líta á spádómsbók Jónasar eins og reglulega'sögu,
þá hefir gild og góð ástœða verið fyrir því, að fiskr er látinn
gleypa Jónas í því skyni að hann kœmi fram út úr fiskmunni,
og sömuleiðis, að það er í alla staði eðlilegt, að íbúar heillar
borgar hafi, eins og frá er skýrt, á einni svipstundu skipazt við
aðvörun hans, með því að kraftaverk þetta fellr nákvæmlega
inn í trúarskoðanir og eftirvæntingar þessa fólks. Og leiðir þá
einnig af þessu, að hinar tvær mótbárur á móti sögulegum
áreiðanlegleik spádómsbókar þessarar hafa ekki framar það
gildi, sem áðr gat virzt þær hefði.4)
(Niðrlag næst.)
2) í>að er ekki sagt í frásögn biblíunnar, að.Tónas hafi talað til fólksins
í Niníve í nafni Jehóva. Að eins er sagt, að „orð drottins'* hafi komið til
hans, þegar hann var sendr þangað (Jón 1, 1 og 3, 1). Sagan segir ; „Nin-
íveborgarmenn hlýddu fitðt'1, og enn fremr: „En er guð sá bieytni þeirra,
að þeir létu af sínu vonda athœfi, þá lót guð hjá líða þá hegning, er hann
liafði hótað þeim, og lét hana ekki fram koma (3, 5 og 10). Og getr allt
þetta samþýðzt við þá skoðan, að Ninívebnar hafi, þá er Jónas kom til þeirra
í nafni guðs, er hann þekkti sem Jehóva, fúslega hlýtt á hann sem fulltrúa
þess guðs, sem þeir nefndu I)agan.
3) Saga biblíunnar um það, að almeaningr í heilli borg hafi við bend-
ingar konungs þess staðar snúizt til Iðrunar og aftrhvarfs, er í fullkominni
samhlióðan við það, sem menn vita af sögunni að iðulega kom fj-rir, þá er
konunglegir höfðingjarí austilöndum urðu fyrir einhverri mikilli sorg
eða skelfing.
4) Ilvað sem öðrum mótbárum gegn hinu sögulega gildi bókar þessarar
líðr, þá er það auðsætt, að þau atriði, sem annar eins frægr vísindamaðr og
prófessor Chej’ne telr fráleitust af öllu („the greatest of the improbabili-
ties“) í frásögunni. er hér með sýnt aö hafa alls enga þýðing. Einhverjum
smámótbárum verör þá að beita, ef endilega á að gjöra söguna að æfintýri.