Sameiningin - 01.10.1896, Blaðsíða 8

120—
ekki því félagi til að gefa út rit trúarlegs eða kristilegs efnis.
það hefði meira að segja undir gömlu lögunum verið alveg
sjálfsagt fyrir Bókmenntafélagið að gefa Biblíuljóðin út, hefði
þau á þeirri tíð verið til og borizt því upp í hendr, fyrir þá sök,
að þar er um það rit að rœða, sem eigi að eins er guðfrœðilegs
efnis, heldr líka er skáldlegt íþróttaverk, vafalaust mesta skáld-
skaparritið íslenzka, sem fram leitt hefir verið á öld þessari.
Og að þeir, sem stóðu fyrir Bókmenntafélaginu undir hinum
eldri lögum þess, hafi verið þessarar skoðunar má bezt sjá á því,
að þeir tóku fegins hendi við þýðingum séra Jóns þorlákssonar
á , Paradísarmissi'1 Miltons og „Messíasardrápu“ Kloppstocks og
létu félagið gefa þær út. Höfundrinn í „Stefni“ nefnir líka út-
gáfu þessara rita, en segir um leið, að það hafi ekki verið biblíu-
ljóð, heldr ,þýðing á merkilegum skáldritum, sérstaklegs efnis".
Auðvitað er þetta vitleysa, því hvottveggja slcáldskaparverkið
er ekta biblíuljóð, því bæði er efnið, sem þar er út af orkt, tekið
úr biblíunni, og meðferð þess öll hjá báðum skáldnnum i há-
kristilegum anda. 0g þar sem þessi verk í mótsetning til
Biblíuljóða séra Valdemars eru kölluð „merkileg skáldrit", þá
virðist greinilega með því vera gefið í skyn, að hið síðar nefnda
verk sé annaðhvort lítilsvirði ellegar einskisvirði í skáldskapar-
legu tillit. þetta hlýtr að vera réttr skilningr á orðum höfund-
arins, því annai’s gæti honum ekki hafa fundizt rangt af Bók-
menntafélaginu nú að gefa út Biblíuljóðin, sem þó er verk fium-
samið á vora tungu, en rétt af því forðum—meðan það þó enn
lifði undir gömlu lögunum—að gefa út þýðingar hinna trúar-
Ijóðanna. Og þó að höfundrinn Ij'si yfir því, að hann hafi ekki
neitt á móti þessu ritverki séra Valdemars og segi þau
„þess verð að gefast út sem allt annað eftir þann höfund“, þá
bœtir það næsta litið úr og verðr ekki tekið öðruvísi en nokk-
urskonar ráðaleysis-kompl'ment. Og þar sern honum finnst
það hefði staðið nær Biblíufélaginu íslenzka en Bókmenntafé-
laginu að gefa út Biblíuljóðin, þá er jrað augsýnilega sagt í
vandræðum og vitleysu. Tilgangr Biblíufélagsins íslenzka, eins
og líklega allra biblíufélaga, hefirfrá upphafi verið fast afrnark-
aðr, si nefnilega, að breiða út biblíuna sjálfa, en alls ekki nein
ritverk út af henni eða henni til skýringar, hversu ágæt sem vera
kynni. Fyrir tveim órum voru lög félagsins endrskoðuð, en þá