Sameiningin - 01.10.1896, Blaðsíða 3

—115—
þegar fúlkið fer inn í stói-a húsið, sem heitir kirkja, og sitr þar
hvert hjá öðru og enginn má hrœra sig, en allir syngja sálma
°g heyra prestinn tala um guð.
Hugr þeirra barna, sem vel eru upp alin í kristilegu tilliti,
verðr snemma gagntekinn af einlægri lotuing fyrir helgisunnu-
dagsins. Hann er þeim helgidagr og þó urn leið gleðidagr.
Hann er þeim svo hreinn, að allt á þá að vera hreint, — húsið
hreint, börnin hrein, fólkið lireint. Og þegar allt er orðið
hreint og búið að taka á sig sunnudagsbúning, tinnst þeim jafn-
vel heimilið þeirra vera orðið að kirkju, þar sem guð er hjá
þeim og horlir inn í litlu barnahjörtun þeirra og les hverja
hugsan, sein þar kann að leynast, miklu tijótara en fullorðna
fólkið, þegar það er að lesa á bók.
Svona hugsa börnin um sunnudaginn. En hvað hugsa
hinir fullorðnu ? það er sorgleg reynsla í lítinu, að margt af
því, sem var oss hreint og heilagt og háleitt 1 œsku, hættir að
vera það með fjölgandi árum. Lotningin fyrir því smáhverfr
úr hjartanu eftir því, sem barnahugarfarið smáþokast burt, og
oss fer að finnast margt af því, sem vér elskuðum í œsku,
hversdagslegt og þýðingarlaust. En um leið og vér tinnum til
þess, finnst oss vér hafa glatað einhverjum dýrmætum kjörgrip
úr eigu vorri, — cins og strengr hafa brostið í hjarta voru, er
söng um sakleysi og trú og barnarétt hjá guði. Vér sáum fuli-
orðna og skynuga rnenn bera litla eða alls enga lotning fyrir
því. Fórum svo að halda, að hið lotningarfulla liugarfar væri
barnaskapr, — smáleiddumst af dremi annarra til að fara illa
með það, sem barnshjartanu var lieilagt og dýrmætt. þetta á
ekki sízt við um sunnudaginn, hvíldardaginn, þanndag, sem um
frain aðra hefir kallaðr verið drottinsdagr. Margir, sem liafa
ehkað hann í œsku, hafa farið svo illa með lmnn síðan, að lotn-
ingin fyrir honum hcírr smákulnað út í lijörtum þeirra. En
með henni flýr einnig úr mannshjartanu og mannlífinu sú bless-
an af himni, sem hvíldardagrinn heíir í för með sér.
Líf hvers manns skiftist í svo og svo marga daga. Sjöundi
hver dagrinn er hvíldardagr, — sjöundi hluti lífsins sunnudags-
lrvíld. Æfisaga vor, gæfa líf’s vors, fer ekki einungis eftir því,
hvernig vér störfum og stríðum sex daga vikunnar. Hún fer
ekki síðr eftir því, hvernig vér livíluinst og höldum heilagt