Sameiningin - 01.10.1896, Blaðsíða 7

—119—
gamla og nýja testamentinu. Og er o?s kunnugt, aS gamla
testamentisljóðin eru 120, en nýja testamentis ljóSin 90. VerSr
það mikil og dýrmæt viðbót við bókmenntir þjóSar vorrar, og
merkilegt aS félag, sem kallar sig bókmennta-iélag, skuli sleppa
öðru eins verki út úr höndum sér, en halda stöSugt áfram aS
gefa út sitthvað, scm bókstaflega hefir alls ekkert bókmennta-
legt gildi, eins og meginiS af Bókmenntafélags-bókunum er í
flestum árum. En hins vegar er það gleðiefni fyrir almenning
að Biblíuljóðin frelsuSust úr höndum félagsins, úr því þar með
fylgdi vissa um þaS, að útgáfu þeirra yrði ekki lengr frestað.
Davíös sálmarnir koma eins og áframhald af Biblíuljóðunum,
og fer vel á því, þar sem efni þeirra er líka úr ritningunni, þó
að þeir auðvitað sé verk út af fyrir sig og heyri að nokkru
leyti undir aðra skáldskapartegund. Mismunrinn á þessum
tveim stórverkum séra Valdemars er lesendum vorum kunnugr
af hinum ýmsu ágætu sýnishornum af hvorutveggja ljóðasafn-
inu, sem á undan förnum árum fyrir góðvild höfundarins hafa
birzt í bla*i voru.
Einhver, sem ekki vill nafngreina sig, hefir í 12. tölublaði
„Stefnis“ fyrir þetta ár með ofr-litlum gieinai-stúf gjört tilraun
til að mótmæla því, er vér sögðum í Apríl-nr.i „ Sameiningar-
arinnar“ um afskifti Bókmenntafélagsins af Biblíuljóðunum.
það er bergmál af því, sem á síðasta alþingi varaf sutnum boriö
fram til stuðnings því, að Bókmenntafélagið eigi ekki að gefa út
guðfrœðisrit, það er að segja rit þau, er beinlínis eru kristilegs
efuis. Samt sem áðr skýzt það nú fram hjágreinarhöíundinum,
að ekkert er til í lögum félagsins, sem nú eru í gildi og liafa í
gildi verið síðan á miðri öldinni, er banni félaginu að gefa þess-
konar rit út. Guðfrœði og fornfrœði voru af sérstökum ástœð-
um útilokaðar í hinum eldri lögum félagsins. það var með
tilliti til þess, að á þeim tíma, er Bókmenntafélagið varð til
(árið 1818), var fvrir félag, sem annaðist útgáfu kristilegra al-
þýðurita (Smáritafélagið, sem séra Jón Jónsson í Möðrufelli
stóð fyrir), og annað félag, sem tekið hafði að sér norrœn forn-
frœði (Fornfrœðafélag norðrlanda í Kaupmannahöfn). En
þessi takmörkun á efni bóka þeirra, er Bókmenntafélagið skyldi
út gefa, var sem sagt síðar felld úr lögum félagsins. það er því
ekki apnað cn þvættingr, allt þetta tal um það, að það heyri