Sameiningin - 01.11.1900, Síða 9

153
hinum andlegu leiötogum landsins, sem þai' búa. Á feröalagi
mínu kynntist eg um 40 guöfrœöingum á Islandi. I Reykja-
vík vissi eg af hinum ,,stœrri spámönnum“ íslenzku kirkjunn-
ar, og þá vildi eg einkum sjá og heyra. Enda gladdi sam-
vistin með þeim og viökynningin viö þá mig stórlega, yfir
höfuö aö tala. Til flestra aðal-guðfrœöinganna í Reykjavík
fékk eg einnig að heyra eitthvað, er opinberlega var talað í
kirkjunni eöa utan hennar, nema séra Eiríks Briem, er lá um þær
mundir rúmfastr og eg kynntist því ekki. Ekki heyrði eg heldr
biskup landsins, hr. Hallgrím Sveinsson, flytja neina rœðu,
en mjög fööurlega tók hann mér. Og langt má víst leita að
hýbýlaprúðari manni meðal íslendinga og betri gestgjafa; þó
það vitanlega tilheyri ekki beinlínis biskupsstarfinu, tilheyrir
það þó biskupstigninni að parti. Við all-mikinn mun verðr
maðr var í kirkjumálastefnu hinna eldri og yngri guðfrœðinga
í Aþenuborg ættjarðar vorrar, þó báðir—hinir eldri og yngri—
vilji vafalaust vinna kristindómi og kirkju allt það gagn, sem
þeir geta. En trúað get eg því, að finna mætti enn eitt altari,
sem skrifað stœði á : ,,Hinum ókunna guði“, að því er trú-
málastefnuna snertir, eins þar í menntastöð Islands, sem í
höfuðborg Grikklands forðurn daga. —þennan guð (sbr.P.gj.
17, 18) vilja hinir yngri menn—ásamt mörgum há-evangel-
iskum eldri prestum og þar á meðal dómkirkjuprestinum,—
prédika þjóð sinni með miklum áhuga,— eftir því, sem á ís-
landi mun tíðkast, eins og kunnugt er hér vestan hafs af
,,Verði Ijós!“, sem er málgagn þeirrar stefnu. En naumast
fannst mér prédikunaraðferð hinna yngri manna hafa tekið
framförum að sama skapi sem sumt f stefnu þeirra. Hvað
það snertir hlýt eg þó að játa all-mikinn ókunnugleik.
í Reykjavík er vafalaust mikill móttœkileiki fyrir and-
legan áhuga og kirkjulega framför. }3að leynir sér ekki.
Getr verið, að kirkja sé ekki sótt sem skyldi og ýmislegt ann-
að megi telja, er bendi til hins gagnstœða. En eg sá kirkj-
una sótta ágætlega og heyrði hvervetna hina mestu þrá eftir
andlegri framför. í raun réttri er sú löngun nú mjög almenn á
íslandi, þó ekkert eða undr lítið verði svo úr henni. það er
stór-mikill fjöldi, sem langar til að vantrúar-þokunni létti af,