Sameiningin - 01.06.1902, Blaðsíða 4

miklu meira undr en svo, aö þeir gæti trúaö því fyrirfram.
Og eftir aö upprisan er komin fram þorir ekki einn einasti aö
trúa henni fyrr en þeir hafa fengið svo órækar sannanir því
undri viðvíkjandi, að ómögulegt var fyrir þá móti að mæla.
Það kostaði þá alla skelfilegan sársauka að komast til trúar-
innar á upprisu Jesú. En hann margborgaði sig fyrir þá, sá
sársauki. Hann var þeim síðan fullnaðartrygging þess, að
þetta stóratriði í trú þeirra væri sannleikr. Og eigi síðr hefir
það, hve örðugt þeir allir áttu með að ná fullkomnu eignar-
haldi á sannleika upprisunnar, og sársaukinn, sem þar með
fylgdi fyrir þá, orðið kristninni síðar á öllum öldum ómetan-
legr, blessaðr gróði. Það gæti fyrir oss verið freisting, og
hún býsna sterk, til þess að efast um það, að Jesús sé í raun
og veru upp risinn frá dauðum, ef ástvinir hans forðum hefði
fyrirfram búizt við því, að hann myndi upp rísa. Sú von
hefði síðar getað orðið að trú á orðinn atburð — gæti oss
hugsazt. En oss getr með engu inóti hugsazt neitt slíkt,
þegar vér vitum, hve algjörlega vonlausir þeir voru áðr en
hann reis upp, og hve afar ervittt þeir áttu með að trúa upp-
risunni eftir að hún var komin fram,— að enginn trúði þar
fyrr en hann svo að kalla neyddist til að trúa. Þeim dugði
það ekki — engum þeirra — að þeim væri sagt, að hann væri
upp risinn. Og ekki nœgði þeim það heldr fullkomlega að sjá
hann sjálfir í eigin lifandi persónu. Þeir urðu að minnsta kosti
að heyra hann tala og jafnvel þreifa á honum með eigin hönd-
uin. Og fyrir flestum þeirra þurfti þetta að marg-endrtakast
aftr og aftr á þeirri fjörutíu daga tíð, sem leið frá páskadegi
til uppstigningardags. En þar með varð upprisa frelsarans—
guði sé lof! —svo sterklega vottföst og margsönnuð, að eng-
inn fornaldar-atburðr í mannkynssögunni er meir óyggjandi.
Frumvottar Jesú upprisu urðu lang-flestir píslarvottar.
Upprisa Jesú var þeim fullnaðarsönnun fyrir því, að kenning
hans, guðsríkisboðskaprinn hans um synd og náð, væri eilífr
sannleikr. Allt lögðu þeir í sölurnar fyrir kristnu trúna sína
— eignirnar, heiðrinn, lífið. Til þess þurfti dýrðlegt hug-
rekki. Það fengu þeir með upprisu Jesú. Áðr voru þeir svo
hræddir og huglausir. Eftir það áræddu þeir að ganga á