Sameiningin - 01.06.1902, Blaðsíða 10

5«
auðkenndr af sárum, líkr manni þeim, er menn byrgja fyrir
andlit sín“ o.s.frv. ESa þetta í 22. Davíðs sálrni um Messías
og fram boriS í hans nafni : ,, Eg em maSkr, og ekki maSr,
spott mannanna og fyrirlitning fólksins*-. MaSkr eða ná-
kvæmar útlagt ormr— þaS er hann þá einmitt beinlínis
kallaSr f guðs orSi.
Samlíkingin er sönn og í alla staSi viSeigandi — einnig,
þegar hugsaS er um Jesúm. Ormrinn skilr eftir hismi sitt
hið gamla, þegar hann breytist í einskonar fugl. Eins skildi
Jesús ígröfinni eftir líkhjúpinn sinn, línklæSin, er líkami hans
hafði veriS sveipaSr í, þá er hann uppreis ummyndaSr, dýrS-
legr á páskadagsmorguninn. Og þaS hismi er fyrsta sann-
indamerki upprisu-undrsins.
Þegar María birtist aftr við gröfina, grátandi, þá er
harmr hennar svo sár, að aldrei hefir víst verið neitt meira
þeirrar tegundar. Hún gægSist inn í gröfina. Sanninda-
merki upprisunnar, sem Jesús hafði þar eftir skiliS—líkhjúpr-
inn hans, kom ekki til greina fyrir henni. En þaS, sem
meira var — engla-opinberanin, sem henni veittist þar, ætlaði
líka aS fara fram hjá henni. Hún undrast ekki, þótt hún
sjái þá sýn, og hvorki hræðist né huggast út af henni. Hún
einblínir á harmsefni sitt hið nýja— það,að líkami meistarans
var horfinn. Þér þekkið þetta ástand — þér allir, sem ein-
hvern tíma hafið reynt sára, nístandi sorg út af því að missa
frá yðr inndælan ástvin fullorSinn eSa heitt elskað barn út í
dauSann. ESa eitthvert annað heljarþungt mótlætisslag.
Menn gæta oft ekki aS þvf, ekki fremr en María, að allt slíkt
harmsefni er í rauninni, í sínu innsta og dýpsta eSli, fagnaðar-
efni. FagnaSarefni í dularbúningi. Gröfin var tóm. Lík-
ami Jesú horfinn þaSan. Af því sérstaklega grét hún þá.
En út af því lofsyngr nú gjörvöll kristnin og hefir lofsungið í
allar þær aldir, sem liðnar eru frá hinum fyrsta kristilega
páskadegi. Því þetta var afleiSing af því aS hann var upp
risinn. — í ljósi upprisunnar, þegar evangelíum páskahátíSar-
innar er orSið rótfast í mannssálinni, birtist harmsefnið um-
myndað. Líkblæjur sorgarinnar detta þá utan af fagnaSar-
efninu. Og ekkert annaS en fögnuSr — himneskr fögnuðr —