Sameiningin - 01.06.1902, Blaðsíða 11

59
kemr þá til greina í sambandi viö það, sem áör olli einberri
sorg. Þannig var reynsla Maríu og allra ástvina hans forðum,
og allra síðan, sem fetað hafa í þeirra fótspor.
Nú hefi eg ekki tíma til að segja meira í þetta sinni,
nema það eitt að minna allra snöggvast á það, að trúin á
upprisuna, líkamlega upprisu, er meira en trú á andlegan ó-
dauðleika. Þetta um upprisuna er hið mesta og allra
dýrmætasta í trú vorri á ódauðleikann — það, að guð fyrir
Jesúm Krist frelsar ekki að eins sálir vorar eða anda vorn,
heldr líka hið jarðneska hisini sálarinnar — líkamann. Allir,
sem missa ungbörn út í dauðann, ungbörn, sem voru eitthvert
bjartasta ljós augna þeirra—þeir skilja þetta. Sálarlífið þeirra
var yðr hulið eins og óútsprungið froekorn. Við hina líkam-
legu mynd barnsins á því skeiði er umhugsan yðar og elska
einkum bundin. Þar er hinn eiginlegi sársauki elsku yðar.
Blessaðr drottinn tekr tillit til þess sársauka. Hann tekr
fullkomið og nærgætið tillit til líkamslífsins. Fyrir því fagn-
aðarefni er upprisa Jesú eilíf trygging. Þér eigið þess kost
að fá hina elskulegu líkamsmynd hins látna barns aftr, þekkja
það, faðma það, elska það eilíflega. — Og svo höfum vér frá
drottni fengið kvöldmáltíðarsakramentið, þar sem líka er af
honum tekið fullkomið tillit bæði til andlega og líkamlega
lífsins, — hinn heilaga pant bæði andlegrar og líkamlegrar
endrlausnar vor allra.
Smávegis uin biblíu-,,kritíkina“.
Úr ritgjörð í Kristjaníu-blaðinu „Luthersk Kirketidende" frá 8. Marz
síðastl. eftir Karl Vold, guðfrœðiskandídat.
Spurningunni um það, hvort biblíu-,,kritík“skuli vera til,
hljótum vér að ætlan minni að svara játandi. Það má beita
,,kritík“ við biblíuna, en þó því að eins að það sé gjört með
rósemi og gætni, en alls ekki með œstum tilfinningum og
hlutdrœgni. Þeir, sem eiga við slíkar vísindalegar rannsóknir,
verða að eins að hafa þann tilgang að leita sannleikans, og
þeir verða einnig að hafa í sér þann anda, sem skyldr er anda