Sameiningin - 01.09.1902, Page 12

io8
fööursins yfir látnu barni; um þann sálm þykir mér líka, og
eg hugsa mörgum öðrum, einna vænzt af öllum frumorktu
sálmunum hans. Og í þessum prédikunum verðr ósjaldan
vart við hjartað, sem titrar, þó miklu meira beri á hinni ró-
legu skynsemi, sem leggr niðr lífsins veg fyrir ungum og göml-
um, varar við hinum vonda vegi og brýnir fyrir lesendunum
hvert heilræðið úr guðs orði á fœtr öðru.
Þessar prédikanir séra Helga hafa marga kosti, og skal eg
í fám orðum benda á hina helztu þeirra.
Þær eru allar um ákveSiS efni, sem haldið er fast viS.
Enginn er í vafa um, hvað verið sé um að tala. Þar er ekki
sitt orðið úr hverri áttinni, eins og of oft mun hafa átt sér
stað í ísl. rœðugjörð. Þetta efni er ávallt liðað sundr, oftast
í þrjá eða fjóra liði, með hinni mestu nákvæmni. Hver rœða
er látin byrja með hœfilega löngum inngangsorðum. — Ekki
er laust við, að þessi nákvæmni verði stundum of mikil og
þ^ssi tilbreytingalitla niðrskifting ofr lítið þreytandi. Henni
er hætt við að gjöra rœðuna fremr þurra og draga nokkuð úr
því andríki, sem ávallt verðr eitt hið göfugasta einkenni pré-
dikarans. Þess vegna hafa menn nú víðast hvar lagt þetta
rœðusnið niðr. En það hefir þann kost, að einlægt er talað
um efnið og enginn útúrdúr tekinn.
Rœðurnar eru allar Ijósar og einfaldar og lausar viS alla
fotdild. Engin tilhneiging hjá höf. að vekja þá tilfinning hjá
öðrum: Þetta er falleg rœða! Þar er blátt áfram verið að
flytja guðs orð, einfaldlega og óbrotið. Og prédikarinn dylr
sjálfan sig á bak við drottin, til að draga ei úr dýrðinni hans.
— Þessi einfaldleiki í rœðugjörð hefir ávallt verið álitinn eiu
hennar göfugasta einkunn. En allir góðir hlutir hafa oftast
nær einhvern ókost í för með sér hjá oss mönnunum. Það
er svo hætt við, að rœðan verði eitthvað litlaus og áhrifalítil,
þegar persóna prédikarans dylst mönnum;—honum er þá
gjarnt til að tala í almennum orðatiltœkjum og hugsanirnar
slá mann ekki með því afli, sem œskilegt er. Tilheyrendrnir
heimta með réttu, að fá að skyggnast inn í sálarlíf þess manns,
s :m guðs orð boðar, og fá eitthvað að vita um, hvað það hefir
cstað hann að eignast þessi sannindi og með hverjumóti þau