Freyja - 01.02.1903, Síða 14

ófriðar og Iiernaðar keðju. Skynjunarlausar dýrseðlis hvatir Iiafa ailfc
íram til vorra tíma verið það eina ákveðna í heiminum. Konan hefir
staðið fyrir utan þessa ósiðlegu höggorustu, af þeirri ástæðu, að hún
var ekki fær um að fylgjast með í henni. Afieiðingin varð sú, að karl-
maðurinn sat svo sem að sjálfsögðu við stjórnar stýrið og beitti harð-
ýðgi í livívetna. I stuttu máli, hratt öllu úr vegi eða í veg fyrir sjálf-
an sig eftir því sem við átti, og drottnaði sjálfur yfir gangi viðburð-
anna. Svo þegar konan ekki var fær um að standa honum jafnfætis á
vígveilinum, þá áleit hann hana ekki verða þcss að standa samhliða
sér á ffiðartímanum.
Nú eru tíraarnir breyttir. Áliugi vor rennur saman í eitt. Nú tök-
um vér þátt hver í annars böli og léttum undir livers annars byrði. Nú
stöndum vér samhliða og látum hæfileika og andans atgjörfi vera tak-
mark vort. Og þar sem ófriður er nú bannfœrður af siðmenningunni,
munu konur hvervetna taka sitt rétta sæti við lilið mannsins. Þcssu
höfum vér nú þegar ljósar sannanir fyrir, því jafriskjótt og mannúð og
menntun náðu völdunum, sýndi konan tafarlaust sína frumlegu köllun
með því að taka öfiugan þátt í samkeppninni.
Það eru nú aðeins eftir nokkrir gamlir hleypidóinar, sem falla um
koll einn eftir annan, en samt eru þeir furðu þöttir fyrir enn þá. Oss
er þó farið að skiljast, að það sem kallað er siðferðisbrot af konunni, sé
einnig siðferðisbrot, ogengu minna fyrir það, að karlmaður fremur það-
Sú ósanngjarna staðhæfing, að konan sö sekari en karlmaðurinn, þegar
um sömu yíirsjón er að ræða, fellur smám saman úr gildi og hverfur
fyrir gagnrýni þessarar upplýstari kynslóðar.
Niðurstaðan vcrður að lokunum sú, að konan á ekki að líta niður
til mannsins, heldur á maðurinn að lyftast upp í a'.ðri heim með kon-
unni. Yér sækjumst eftir hugsjónanna lííi sem oss þó aldrei auðnast
að ná, ún konunnar, því liún stendur því mikið nær, og svo auðinýkj-
andi sem þessi játning er, þá er hún þó sönn. Siðferði og lífshættir
konunnar eru yfirleitt fegurri en karlmannsins, og þess vegna verður
hann að yfirgefa það merki er liann hafði sör reist, en setjast í þess
stað undir það merki, sem hann í öndverðu reisti konunni.
Þýtt hefir J. Ketilsson.
„llundinum ykkar cg kettinum kemur. betur saman en ykkur“,
sagði prestur nokkur við írsk lijón, liann var að vanda um samkomu-
lag þeirra. „Iiefði yður þóknast að gefa þau saman í hjónaband, kynni
yður að finnast annað, herra minn“, svöruðu hjónin.
Prestinum varð orðfátt. „Hver veit“, hugsaði hann.