Freyja - 01.02.1903, Page 36

iRamms muni gjörvalt mannkynið rakna við af sinuur miTrg'- þíisund
ára syndasvefni við endurnýjaða raust- manndómsguðsins, og skríða úr
úr fylgsnum sínum til að hlusta íi hans helga hoðskap. Því er spáð að'
mikill endurfæðingar-ekki dóms-dagur muni upþrenna,að þá muni allar
Sálir upprísa og íklæðast nýjuin og hetri manni. Þá verður Ileimskunni
hrunðið af stóli en Vizkan haíin til valda. Kóngar og keisarar munu þá
taka kórónurnar af sínum heilalausu höfðum og fá þjóðunum stjórnar-
taumana í hendur með þeirri sannfæring, að það sh öldungis ósamkvæmt
náttúrulögmálinu að einn maður haft algjörð yfirráð yíir mörgum milj-
ónurn manna. Þá kasta þeir einnig frá sér veldissprotum sínum og
viðurkenna reku verkamannsins hinn sannasta veldissprota í heimi,
vegna þess að hann táknar vinnukraftinn sem er grundvöllur lífsviður-
halds mannkynsins, Þá leggja stríðstnennirnir niður vopnin, en taka
sðr þá lífsstefnu að lyfta meðhræðrum sínum upp í stað þess að invrða
þá. Menn kannast þá við þann sannleik að auðurinn er varið hefir verið
til stríðsog manndrápa hefði verið nægilegur til að gjöra hvert manns-
barn á jörunni rikt. Þá verður morðvopna verksmiðjum snóið upp í
jarðyrkjuverkfæra verksmiðjur, fyrir þi sem snúa frá hernaðinum en,
taka þá til að yrkja jörðina og framleiða lífsforða.
Morðinginn þvær þá hendur sínar og st-rengir þess heit að rjóða
þær ekki framar í blóði bróður síns af því að þá kannast hann við
skyldur og skyldlcikabönd alheimsfjölskyldunnar.
Þjófar og ræningjar leggja þá niður glæpi sína af því að þeir hafa
þá lært að þekkja þann órjúfanlega sannleik, að andlegt og líkamlegt
starf er skilyrði framþróunarinnar—grundvöllur lífstilverunnar, þvi ef
veraldarstarfsvélin stanzaði myndi mannkynið líða undir lok. Þeir
viðurkenna þá aðþjófnaður sö ranglæti gegn sjálfum þeim og náungan-
um.
Þá rísa líka upp letingjar og landeyður og hrista af sör ryk liðinna
tíma. Þeir hafa þá komist að raun um að vindarnir bera þeim ekki
brauð þótt þeir biðji þess, að akrarnir yrkja sig ekki sjálíir. Þeir fyllast
þá nýjum kröftum og löngun til að taka sinn eigin þátt í baráttunni
fyrir lífstilverunni, sem þá verður létt og ljúft, þegar ailir taka líkan
þátt í henni.
Þá útbýta auðmenn heimsins miljónum sínum meðal hinna snauðu.
Bamvizkan hvíslar þá að þeim að varla geti heitið annað en þjófnaður
eða rán að sölsa undir sig veraldarauðinn á óhóflegan hátt, að einn
maður geti naumast lagt til þann skerf af verki er helgi honum meiri
laun en mörg þúsund mcðbræðra hans hljóta fyrir sitt starf, jdnvel
þótt tekið sö tillit til þess að starfið sö mismunandi. Þeir verða líká fyrir
því ónæði að sjá grafarbakkann framundan sér, og þá kemur þeim til
hugar það sem svo margir gleyma, að sérhver dagur sem yfir þá renn-