Sameiningin - 01.06.1903, Síða 6

54
halda, þegar hann er aS byrgja urSarbœli villudýra þessara
eSa leggja þau aS velli meS hinum blaSlanga knífi sínum.
AuSheyrt er á hjarSinönnum, aS ekki finnst þeim sjálfurn eins
mikiS um neitt í framkomu sinni sauöanna vegna eins og um
þessi sérstöku þrekvirki. Og nú ætti öllum aS skiljast, viö
hvaS er átt meS hinum einkennilegu ummælum í sálminum:
‘Þú tilreiSir mér matborS fyrir minna óvina augsýn.’
,, ‘Þú smyrS mitt höfuö meS viösmjöri; út af mínum bik-
ar rennr. ’ Hér byrjar þaS atriöi líkingarmálsins, sem snertir
starf hirSisins aS deginum enduSum. Fram aS þessu hefir
í sálminum veriS sungiö um störf hiröisins öll í réttri röS
meöan dagrinn er aö líöa, allar þarfir sauöanna á þeim tíma,
allt, sem af hálfu hiröisins er gjört til aS bœta úr þeim. Nú
sýnir sálmrinn þaö, sem seinast gjörist í hjarölífinu eftir aö
komiö er kvöld. Hiröirinn stendr viö dyrnar á fjárbyrginu
(sauöahúsinu), og lætr sauSina, eftir aS hann hefir snúiö sér
viS og aö þeim, einn og einn ganga undir staf sinn. Hann
er dyrnar, eins og Kristr segir um sjálfan sig. Meö stafnum
heldr hann þeim aftr meSan hann rannsakar hvern þeirra út
af fyrir sig áör en hann sleppir þeirn inn í byrgiö. Hann er
meö horn fullt af viösmjöri, og enn fremr meö tjöru úr sedrus-
viöi. Ef einhverjir af sauöunum hafa mariö kné sín á eggja-
grjótinu eSa hrufiaö síöur sínar á þyrnunum, þá smyr hann
hina særSu staSi meS þessum áburSi. Einstaka sauSr er
þreyttr og uppgefinn, þótt ekki hafi hann oröiö fyrir neinum
meiöslum. Þá baSar hiröirinn andlit hans og höfuS meö
hinu hressanda viSsmjöri. Og hann tekr stóran bolla meS
tveimr handarhöldum og dýfir honum í vatnsker, sem í því
skyni er þar viS höndina, og setr hann barmafullan fyrir sauð-
inn til þess aö hann geti þar svalaö sér. Ekkert er fegra í
öllum sálminum en þetta. GuS ber umhyggju ekki aö eins
fyrir þeim, sem særöir eru, heldr einnig fyrir þeiin, sem
þreyttir eru og uppgefnir. ‘Þú smyrS mitt höfuö meö viö-
smjöri; út af mínum bikar rennr.’
,,Og þegar svo dagrinn er algjörlega liSinn og sauöirnir
hafa komiö sér þægilega fyrir í fjárborginni, hvílík ánœgja og
hvíld ríkir þar þá undir hinum alstirnda nætrhimni, Þá verör