Sameiningin - 01.06.1903, Qupperneq 11

59
A8 fimmtíu árutn liönum ætti einkenni Lúters-trúarinnar
hér í álfu aö vera: óyggjandi evangeliskr rétttrúnaðr, fögr og
sögulega rétt guösþjónustuform, óþreytandi eljusemi og
hiblíuleg andagift.
Bandalögin (Luther Leagues) eiga aö kenna oss aö meta
þýöing samkvæmislífsins mnan kirkjunnar. Þótt bandalögin
ekkert annað gjöröi en þetta eitt, þá leysti þau þó af hendi
þýðingarmikið verk. Náinn kunningskapr á aö vera milli
allra meölima safnaðarins. Og ekki má vera til nein stétta-
greining innan safnaöarins. Milíóna-eigandinn og daglauna-
maðrinn eiga aö búa þar saman sem brœör á heimili
fööur síns.
Þennan sannleika á hin lúterska hjörö kirkju vorrar aö
hugleiöa og framkvæma á næstu fimmtíu árum. Ef henni
auðnast það, þá vinnr hún mannfélaginu hiö mesta gagn.
Lúterska kirkjan á aö halda fast við trú feöranna, en
forðast trúarlega nýgjörvinga vorra tíma.
Eg er sannfœrðr um, aö sumar ályktanir vorar, t.a.m.
ályktanir Ágústana-sýnódunnar um leynifélög, hafa verið
óvitrlegar og óheppilegar. Afstaöa vor við meölitni leyni-
félaga utan kirkju og innan ætti aö vera alveg eins og við aöra
menn. Aö semja sérstök lög og reglugjörðir þeim viövíkj-
andi, sem þó samkvæmt hlutarins eðli er ómögulegt að fram-
fylgja eins og stendr á fyrir oss, finnst mér vera bæöi óamer-
ískt og ólúterskt og algjörlega óframkvæmilegt.
Með sjálfum mér finnst mér, aö allt fyrirkomulag leyni-
legra og eiösvarinna félaga geti verið hættulegt, ekki aö eins
fyrir kirkjuna, heldr líka fyrir þjóðfrelsi vort, þótt ekki þurfi
það nauðsynlega að vera. En það hlýtr aö vera auðveldara
að lækna sjúkdóminn, ef það er sjúkdómr, meö sjúklinginn á
spítalanum, en ekki úti á götunni. Guös orð eitt getr upp-
lýst mann. Ef maör ekki lætr sannfœrast af guös orði, munu
mannlegar fyrirskipanir aldrei geta það, — og öll stefna bæði
hjarta vors og höfuös á að miöa að því að frelsa eins marga
og unnt er.
Lúterska kirkjan í Ameríku verðr að sníða sig meir eftir
hérlendum háttum á næstu fimmtíu árum.