Sameiningin - 01.06.1903, Page 14

62
ávallt gildi — ekki búningsins eins, né innihaldsins eins, heldr
hvorstveggja sameiginlega,—ef vér leggjum til hliöar lítilfjörleg
ágreinings-atriöi, en tökum höndum saman um þau þýöingar-
miklu mál, sem oss alla varöa, þá mun lúterska kirkjan veröa
áriö 1853 eitt hiö sterkasta afl, sem til er og þekkist hjá
frjálsri og voldugri þjóö, er telr 150 milíónir manna.
Hönd til himins rétt.
I>ýtt hefir séra Steindör Briem.
Á sjúkrahúsi nokkru haföi lítill drengr lengi legiö mjög
veikr af kirtlaveiki ; var hann allr hlaðinn kaunum og sárum
og tók oft mjög mikiö út. En honum hafði verið sagt, að hann
ætti ástríkan frelsara á himnum; og það var oft, þegar hann
þoldi ekki viö af sársauka, aö hann svo innilega og hjartan-
lega baö irelsara sinn að koma til sín og flytja sig meö sér
til paradísar; því aö hann hafði heyrt, að þar væri engin
veikindi til, engin sorg né mœða.
Einn morgun, þegar hjúkrunarkonan kom inn til hans til
að þvo honum, gjöra viö sár hans og hagræöa honum, gat
hún um það við hann, að um nóttina hefði dáið gamall sjúk-
lingr í einu af næstu herbergjunum, en þessi gamli maðr haföi
oft verið góðr við drenginn. Augu drengsins flutu í tárum
viö fregn þessa, og hann sagði: ,,Æ, þá hefir Jesús komið
hingað í nótt. Af hverju ætl’ hann hafi ekki tekið mig
með sér? Mig langaði þó svo hjartanlega til að fá að fara
með honum. Eg er hræddr um, að Jesús taki ekki eftir
mér, þó hann gangi hér urn húsið, af því að eg er svo lítill.
Heldröu, að það dygöi ekki, ef eg rétti höndina upp und-
an sænginni áðr en eg fer að sofa á kvöldin ? Þá sér hann
hana víst og man þá eftir, að mig langar svo mikið til að fá
að fara með honum, og tekr mig svo með sér. “
Hjúkrunarkonan vildi ekki mæla á móti litla drengnum
og sagði því, að þetta væri víst reynanda. Að öðru leyti gaf
hún þessum orðum hans lítinn gaum.
Þegar hún koin að rúmi drengsins morguninn eftir, lá
hann grafkyrr með augun aftr, en litlu mögru höndina sína