Sameiningin - 01.12.1904, Blaðsíða 14

158
Einn tíundi partrinn er ekki fenginn oss í hendr upp á þaö,
aö vér skulum með hann fara eins og oss gott þykir. Hann
heyrir drottni til frá upphafi. Þaö er í raun og veru karfa sú,
•er drottinn hefir til umbúöa utan um níu tíundu partana, sem
hann felr oss á hendr aö varðveita. Ef vér ekki skilurn hon-
nm þeim umbúöum aftr, þá stelum vér körfunni hans. Er
nokkuð lúalegra til en það? Þó eru hér karlar og konur, eig-
andi heima í kristnum söfnuöum, sem ár eftir ár hafa veriö að
-draga saman slíkar stolnar körfur, telja þær til búslóöar sinn-
ar og benda hróðuglega á þær sem vott þess, hve ríkulega
drottinn hafi blessaö þá. ,,Á maðrinn að pretta guö?“ Er
J>að víst, að hann eigi að gjöra það?
,,En“—segir annar—,,eg hefi skuldir að borga, og til
þess verð eg að verja tekjum mínum áðr en eg með skaplegu
mótigeti látið þær ganga'til ölmus igjafa. Réttvís verð eg að
vera áðr en til þess geti komið, að eg fari að sýna af mér
höfðingskap. ‘ ‘ Auðvitað er það, að lánardrottnar þínir eiga
forgangsrétt til þess, er þú tekr inn, á undan mönnum, sem
eru þér ókunnugir. Og að sjálfsögðu átt þú að vera ráðvandr.
En eiga allir aðrir lánveitendr þínir að vera teknir fram yfir
drottin? Er nokkur sannsýni í því, að þú látir vera að taka
tillit til réttmæts tilkalls hans til þess, er þú hefir undir hönd-
um? Eitt hið lúalegasta, sem verzlunarmaðr getr látið sér
■verða, er það, þegar hann skiftir upp eignum þrotabús síns án
þess að láta ábyrgðarmann sinn fá neitt. Ef þú skorast und-
an að greiða af hendi til drottins þann tíunda part af tekjum
þínum, sem honum ber og ávallt á fyrst um að hugsa, þá gjör-
ir þú það, sem er enn þá ómannlegra en sá gjörir, er svíkr á-
byrgðarmann sinn. Tíundina, sem mönnum ber að greiða
drottni áf tekjum sínum, er ekki að skoða sem neitt miskunn-
arverk; heldr er slík tíund skuld, og það sú skuld, sem á að
ganga fyrir öllum öðrum skuldum, sú skuld, sem menn endi-
lega verða að sinna sóma síns vegna; heilög og hátíðleg skuld-
binding, sem hvílir á hverjum einasta manni með kristinni
trú. Tíundin er ekki miðuð við það, sem kristinn maðr hefir
skyldu til að gefa mest trúar sinnar vegna, heldr viö það, sem
hann má til að gefa minnst. Margir kristnir rnenn ætti að