Sameiningin - 01.03.1905, Blaðsíða 14

IO
sem er veikr eins og strá, að hetju; en veikleika-einkennin
íylgja þó öllum mönnum, að einhverju leyti, til grafar. Hugs-
anir vorar um Elías framsetjum vér í sambandi við myndir,.
í orðum, sem til eru af honum, á þremr fjöllum.
I. Karmel.
Það var sigrfjallið hans. Fyrir því var hann lengi búinn
að vinna. Undirbúningstíminn byrjaði, þegar hann var á
heimili sínu á einum útkjálka Gyðingalands, aUstr í fjall-lend-
inu Gílead. Þar tendraðist hjarta hans eldi, er hann sá,
hversu trúin á Jehóva var fótum troðin, en skurðgoðadýrkan
hinnar heiðnu Jessabelar var að verða öllu ráðandi í ísrael..
Það var eldr trúarinnar, sem tendraðist í hjarta hans, og trúin
gjörði hann að hetju. Hann fékk þor og þrek, fyrir trúna.
I drottins nafni kom hann, umkomulaus maðr, nærri því utan
úr óbyggðum, og gekk fram fyrir konung þjóðarinnar og sagði:
,,Svo sannarlega sem drottinn, Israels guð, lifir, er eg stend
frammi fyrir, þá skal á þessum missirum hvorki dögg né regn
falla nema eg segi. “ Svo kom biðin og reynslutíminn meöan
þessi orð voru að verða að uppfylling. Þegar liðin voru þrjú
ár og sex mánuðir, stóð hann aítr frammi fyrir Akab og bað
hann stefna ísraelslýð til Karmel. Það var fjall eða öllu
heldr fjallgarðr hér um bil 12 mílur á lengd á skaga nokkrum,
sem náði út í Miðjarðarhafið og var um 16 mílur í norðvestr
frá Jesreel, þáverandu höfuðstað Ísraels-ríkis. Á þessu fjalli
komu saman fulltrúar skurðgoða-dýrkunarinnar í landinu, 450
Baals prestar. Konungrinn og þjóðin drógu hennar taum,
enda þótt þetta fólk haltraði að einhverju leyti til beggjæ
hliða. Elías var einn. Óhræddr gekk hann að því verki, að
sanna fyrir þessu fólki, að Jehóva sé heimsins sanni guð. Það
varð að samkomulagi milli beggja flokkanna. að ölturu skyldi
vera reist, annað handa Jehóva, hitt handa Baal, fórnardýr
látin þar á, en enginn eldr lagðr að. Ef Baal kveikti í sinni
fórn sjálfr, skyldi hann viðrkenndr guð; en ef Jehóva gjörði
það, skyldi fólkið trúa á hann. Fram til miðdegis hrópuðu
Baals prestar á goð sitt með hárri röddu, og þegar ekkert
svar kom, tóku þeir til að rispa sig með hnífum og ölum, og
,,létu þeir sem óðir menn," en allt til einskis.