Sameiningin - 01.08.1905, Blaðsíða 13

93
Biblían öll frá fyrstu bók Mósesar til Opinberunarbókarinnar
flytr kenninguna um upprunasyndina, ráðstöfun þá, er gu5
af náö sinni hefir gjört syndugum mönnum til sáluhjálpar
fyrir friöþæging og meöalgöngu Jesú Krists, og endurfœöing-
una fyrir heilagan anda.
Dr. Eliot þverneitar œösta dómsvaldi biblíunnar og í-
myndar sér, aö hinn kristni heimr gjöri þaö líka; en þar skjátl-
ast honum. Þaö er auösætt, aö sjóndeildarhringr hans hefir
oröiö all-þröngr fyrir sakir skoöana þeirra, er hann hefir inn í
sig drukkið meö háskóla-menntan sinni. Hann stendr straum-
um menntalífsins nær en hreyfingunum á svæöi trúarinnar;
og sumir af oss, sem erum feðr hinna ungu nemenda viö Har-
vard-skólann, gætum óskað, aö hann heföi látið vera aö tala
um annað en það, sem hann hefir manna bezt vit á. Sökum
stööu hans verða ummæli hans um almenn mól þung á met-
um, það því fremr sem hann er svo vel máli farinn, og hinir
ungu menn veita þeim viðtöku sem sannleikr væri; en er þeir
lesa meira og betr, reka þeir sig á, aö hinn mikilsvirti há-
skólastjóri þeirra hefir að eins verið að tala um hinn litla
Unitara-heim, er hann hrœrist í, og er, sjálfum sér til mikillar
ánœgju, allsendis ófróör um hinn margfalt stœrra heim, sem
trúir því, að biblían sé hiö óskeikula orö guðs, og veitir Jesú
Kristi tilbeiðslu. Þessi yfirlýsing háskólastjórans til stuönings
þeim flokki Unítara, er lengst fer í vantrúnni, leiöir til þess,
að hinn mikli háskóli fær það álit, aö þar sé fram fylgt miklu
þrengri trúarskoðunum en vinir þeirrar menntastofnunar hafa
gefið í skyn að gjört væri. Engu að síðr er mér það þó fagn-
aðarefni, að sumir af kennurunum við Harvard eru mikluvíð-
sýnni og frjálslyndari en forstööumaörinn, og aö and-
rúmsloftiö í þeim háskóla er ekki eins gegnsýrt af vantrú eins
og andinn í kapítula þeim, sem nú er um að rœða, virðist
bera vott um.
2. ,,Allt drottnunarvald, sem menn áðr beygðu sig fyrir
eins og að sjálfsögðu, hefir nú ‘ — heldr dr. Eliot áfram —
,,misst máttinn, í stjórnmálum, kirkjumálum, uppeldisfrœöi
og í heimilislífinu. “ ,,Hvergi ber þó meir á rénan slíks
gjörræðisvalds en á svæði heimilislífsins. “
Og þó ímyndar dr. Eliot sér, að ,,heimrinn hafi haft of