Sameiningin - 01.04.1958, Síða 13

Sameiningin
11
marms, og svo séra Páls Sigurðssonar, er var mjög lærður
bæði í guðfræði og heimspeki. Og nú þjónar þar ungur
prestur síðustu árin, séra Ólafur Skúlason, hæfileikamaður
mikill, sem nýtur óskoraðs trausts og samúðar safnaða sinna.
í Argylebyggð vestur af Winnipeg þjónaði séra Friðrik
Hallgrímsson árin 1903—1925. Festu störf hans djúpar rætur,
og mátti finna þar lögnu síðar, hve minning hans þar var
björt og rík.
I Minneota í Minnesota í Bandaríkjunum þjónaði nokk-
urt skeið dr. Friðrik Friðriksson. Fékk hann einhuga köllun
safnaðarfólksins um að setjast þar að. Lék honum nokkur
hugur á því, en kaus þó heldur að hverfa heim til íslands.
Hann eignaðist marga vini vestra, og fagna þeir því enn, að
hann skyldi vera prestur þar, þótt ekki væri nema stuttan
tíma.
IV.
Þannig er þó ekki nema hálfsögð sagan. Prestarnir af
íslandi, sem þjónuðu vestra, urðu fyrir miklum áhrifum af
kirkjulífi og safnaðarlífi þar, og þeirra áhrifa hefir gætt í
starfi þeirra hér heima. Þau hafa t. d. vafalaust átt sinn þátt
í því, að hér risu sunnudagaskólar og leikmannsstarf hefir
aukizt í söfnuðunum- Elliheimilið í Reykjavík er einnig
dóttir Elliheimilisins á Gimli. Og enginn vafi er heldur á
því, að kirkjufaðir Vestur-Islendinga, séra Jón Bjarnason,
hafði sterk áhrif á kirkjulífið heima á íslandi. Rit hans Sam-
einingin var skrifuð af spámannlegum þrótti, og lásu margir
heima á íslandi, einkum prestarnir. Svo ferðaðist séra Jón
einnig hér nokkuð um. Sama gerði Séra Friðrik Bergmann.
Tímarit hans, Breiðablik, var glæsilegt og ritað af miklu
andríki, svo að ýmsir hrifust af því. í þessum ritum kom
stundum fram mikil gagnrýni á kristnilífi og kirkjulífi á
íslandi, og var tekið nokkurt tillit til þess, því að „sá er
vinur, er til vamms segir.“
V.
Árið 1919 var stofnað Þjóðræknisfélag Vestur-íslend-
inga til verndar feðratungu þeirra og þjóðerni, til varnar
því, að þeir hyrfu eins og dropi í haf hinna enskumælandi