Sameiningin - 01.04.1958, Síða 22

20
Sameiningin
HELLIRINN OG SPÁMENNIRNIR
(Ort í tilcfni af bandritafundl við DauSahafið)
Atburður se mandinn leiSir
aS sér hug og hjarta seiSir.
Sér meS augum sálarinnar
sefablöS og hellirinn.
Örlaganna öldurótiS,
öræfanna tímans mótiS.
Grýtta fjallsins gnípur háar
gnæfa hátt viS himininn.
Elztu feSur undri gæddir,
upp í dýpstu speki fræddir.
Kennarinn var kærleiksröddin,
kirkja GuSs I þeirra sál.
Grunnurinn var orS og andi,
ei var húsiS byggt á sandi. —
AltariS stóS lífs í ljóma —
ljóssins fyrsta tungumál.
Þ4 var hlustaS, heyrt og fundiS
hulins máliS saman bundiS.
ÞráSurinn var traust og trúin:
„TilbiS þú himnaföSurinn."
Röddin Drottins brjóstiS bærSi
bænar-andann til sín færSi.
Gegnum lífsins þagnar þunga
þeim var veittur sigurinn.
AldingarSur GuSs var inni,
gréru bióm í hvelfingunni,
laufin græn meS langa leggi,
leidd í gegnum jarSarskaut.
Drottins máttur djúpiS hrærir,
duftiS upp í ljósiS færir.
Líf í dauSa, ljós í myrkri,
leiSir hann 4 sinni braut.
Spámannanna harpan hljómar,
huiinsmáliS stöSugt ómar —
opinberun yfir heiminn,
um þaS ræSir Ritningin.
Sólarblómin sálarinnar,
,,sefablöSin“ jarSarinnar,
geymdi þeirra guSsdðmseldinn,
geislinn fór um hellirinn.
ÞaSan heyri ég svanasönginn
svífa gegnum hellisgöngin.
Herdeild GuSs meS bæn í brjósti,
blessun Drottins mðti tðk.
Þeirra starf er hátt upp hafiS,
herklæSunum ljóssins vafiS.
Andans vopn og vizku blómin,
varSveitast I lífsins bók.
í sinu hjarta hæSin geymir
hellirinn, sem GuS ei gleymir.
Löng er brautin leyndardómsirbs,
ljðsiS skín oss ofanaS.
Andans andi vísar veginn,
vörSur reisir hérna megin.
AfhjúpaS er minnismerkiS,
máttur Drottins gjörSi þaS.
INGIBJÖRG GUÐMUNDSSON,
ágúst 1958.