Sameiningin - 01.03.1946, Blaðsíða 16

46
ingum háð, og á þau undur þreytist maður aldrei að hlusta,
eða horfa.
Og það er eldurinn. Eldurinn breytist ekki. Hann
getur brunnið glatt, eða dauft, en það er ekki leyni aflið
sem heldur þér föstum; það er annað. sem þú sérð í eldinum
heldur en hið mismunandi lífsstig hans. Þú sérð framtíðina
ef þú ert enn á æsku skeið, en fortíðina ef þú ert orðinn
aldraður.
Það er von og heimþrá í eldinum. Æskan sér þar vonir
sínar—blaktandi skuggamyndir framtíðarmnar. Fullorðna,
eða gamla fólkið sér þar auð atburða sem liðnir eru hjá.
Æskumaðurinn situr við eldinn og óskar; sá aldurhnigni
minnist atburða liðinnar æfi, og tal flestra þeirra er um
atburði liðinnar tíðar.
“Marta, eg var að hugsa um, hve oft að við höfum
setið við eldinn og horft inní hann; hvað mörg stríð, erfið-
leikar sem af þeim stafa, fæðingar og dauða, við höfum séð
og reynt í okkar fimtíu ára sambúð, og mér er farið að
detta í hug að þú hafir horft nógu lengi í eldinn. . . Láttu
meira brenni á eldinn — hvernig er upphafið á ljóðinu aftur?
Og þau brenna á endanum öll. Það sem eftir er nú af
áhyggjunum, er liturinn á eldinum — sá fullkomnasti gulls-
litur sem heimurinn þekkir. J. J. B.
Eilífir armar Guðs
(Úr ritinu “Páskasól,” 1945
(V. Móseb. 33.: 27.)
Það var fagur sumardagur og aðlaðandi að skreppa
eitthvað sér til hressingar, og þó bezt, ef unnt væri, að verða
“ til hressingar” einhverjum, sem ekki kemst út í góða
veðrið.
Eg var ferðbúinn, ekki annað eftir en að taka “nestið” og
fylla vasana. “Nestið” var í bókaskápnum, kristileg. rit,
sem “ekki kostuðu annað en að þér lesið þau.” Meðal ís-
lenzku ritanna, sem eg tók úr skápnum, sá eg eitt rit á
dönsku. Það hét “Det sönderknuste Hjerte,” og var eftir sr.
Vilh. Kold, er síðar varð formaður Heimatrúboðsins í Dan-
mörku. — Árni Jóhannsson bankamaður sneri því á íslenzku
nokkru seinna. “Það er ekki til nokkurs að taka þetta rit
deginum mínum í fangelsinu, og ritið geymi eg, meðan eg