Sameiningin - 01.03.1946, Blaðsíða 11

41
Á dögum Nóa hefir mönnum að líkindum verið talsvert
farið fram að vitsmunum í tímalegum efnum, en sá var
ljóður á þeirri þekkingu, að menn voru búnir að gleyma
skapara sínum að miklu leyti; rnenn gengu út og inn eins
og hann kæmi sér sára lítið við. Menn þóttust sjálfbjarga
án hans. Sjálfsagt hafa menn þó haft einhvern átrúnað,
sem afvegaleidd skynsemi þeirra blés þeim í brjóst.
Eftir átrúnaði þessara manna fór siðferðis ástand þeirra.
Guðlegt lögmál var virt að vettugi eða fæstir sintu því. Al-
ment siðleysi var ríkjandi, talinn vesældómur að vera stað-
inn að afbrigða glæp; enda fáir um að klaga. Því flestir
vissu sig að meiru eða minnu seka. Það mundi því áhættu-
minst að láta sem svo að menn vissu ekkert um framgangs-
máta annara. Það ríkti almenn yfirborðs hylming í sam-
félaginu.
Andleg mál hafa verið utangátta hjá flestum, að því er
að líkum ræður, og ótímabært að ræða um þau mál á háum
stöðum.
En Guð lætur sig aldrei án vitnisburðar.
Nói sá hættuna og reyndi að sporna við henni í orði og
verki; líklega talinn ofsatrúarmaður o. fl. Það var líka
óhætt; hann var í svo ákveðnum minnihluta.
“Heyrið þið karlinn Nóa; hann lætur eins og það sé
komið að heimsenda.”
Eg get ímyndað mér að umtal manna hafi verið á þennan
hátt, en svo kom að endalokum fyrir fólki þessu; það fórst
á hörmulegan hátt, en Nói bjargaðist með fjölskyldu sinni.
Guð lét hann ekki verða sér til minkunar fyrir trú sína.
Minninguna um hirín hryggilega sorgarleik geymir
sagan.
Ef til vill mætti telja minnisvarða yfir þessu afvega-
leidda fólki það, sem Pétur getur um: Hann (Jesús) fór
einnig burt og prédikaði fyrir öndunum í varðhaldi, sem
voru óhlýðnir fyrrum, þegar Guðs langlyndi beið á dögum
Nóa. I. Pét. 3: 20. — Framh.