Sameiningin - 01.03.1946, Blaðsíða 18

48
lifi,” sagði hann. — En eftir fárra vikna frelsi fór léttúðin
að gera vart við sig aftur.
Þegar hann kom að kveðja, — hann komst í skip vestur
um haf, — þá sagði eg við hann eitthvað á þessa leið : “Mér
virðist að aukaatriðið hafi tekist allvel, sem sé, að fá yður
til að snúa að mér, — en aðalatriðið er því miður eftir enn,
að fá yður til að snúa alveg að Kristi. Hvað má eg segja
henni móður yðar, ef eg skyldi hitta hana ?”
“Það er bezt að segja henni ekkert um mig,” sagði hann.
“Eg skrifa henni, þegar eg hefi einhverjar góðar fréttir
handa henni.”
Svo fór hann með mörg þakkarorð til mín á vörum sér,
— en með hugann allan við ný ævintýri vestra, — held eg.
Síðan eru liðin rúm 30 ár, og eg hefi ekkert um hann heyrt.
— Og þó er sögunni ekki alveg lokið.
Fám árum síðar var eg staddur við miðdegisverð á
heimili séra Vilh. Kolds, er þá var prestur í Brorsonskirkju
í Kaupmannahöfn. Meðan við vorum að borða, sagði eg frá
þessu atviki, þegar rit frá prestinum hitti einn af ferming-
ardrengjum hans í fangelsi út á íslandi.
“Hvað hét hann? Hvað hét hann?” spurðu þeir, sem
við borðið sátu, hver eftir öðrum. — Já, hvað hét hann?
Nafnið var alveg horfið úr minni mínu. Eg fann, að sagan
þótti ekki nærri eins góð, er eg gat ekki nefnt manninn.
En við það sat. —
Eftir miðdegisverðinn sátum við séra Kold stundarkorn
tveir einir í skrifstofu hans. “Haldið þér, að þér séuð alveg
búnir að gleyma nafni piltsins?” sagði presturinn þá við mig.
Og viti menn : Nú mundi eg allt í einu nafnið og sagði það.
“Nei, var það hann?” sagði séra Kold. “En hvað það
er einkennilegt og ágætt, að þér skylduð ekki muna nafnið
áðan. Stúlkurnar, sem borðuðu með okkur, hefðu ekki
þagað um það, og svo hefði móðir hans frétt það. Hún var
trúuð, fátæk ekkja og kemur oft bæði á heimili mitt og til
biblíulestra safnaðarins. Hún veit, að sonur hennar var á
íslandi um tíma, en hefir enga hugmynd um, að hann hafi
komizt þar undir manna hendur, og það er líkast því, að Guð
hafi viljað hlífa henni við þeirri sorg, fyrst þér munduð
ekki eftir nafni hans fyrr en nú. Hún biður daglega fyrir
drengnum sínum, og við vonum, að Guð geti fundið aftur
einhvern til að fara með skilaboð til hans, þegar honum
liggur á.” Armar Guðs ná langt.
— Sigurbjörn Á. Gíslason.