Sameiningin - 01.03.1936, Blaðsíða 11

45
mannshjartnanna fyrst og fremst: að boða fólkinu kristin-
dóm nýja testamentisins, ómengaðan og lausan við dauðar
og flóknar kreddur; að vera sönnum framförum unnandi og
taka fult tillit til breytileikans, sem mannlífið er háð, en telja
sig þó aldrei skuldbundinn til að fylgja tízkunni. Sú stefna
var holl og góð fyrir l’imtíu árum og verður það eftir önnur
fimtíu. —G. fí.
Viðburður má það heita, að íslenzkt kirkjublað hefir
náð fimtugsaldri. “Sameiningin” var fyrst allra íslenzkra
kirkjublaða að koma út. Þau sem hófu göngu sína næst
henni eru lyrir Iöngu eða nokkru hætt. Þau sem nú lifa
eru miklu eða nokkru yngri en Sameiningin.
Vonandi er þetta ekki sagt í neinum stærilætisanda, enda
hefir blaðið enga löngun til að stæra sig af neinu. Það sem
blaðið kann að hafa verið vestur-íslenzkum ahnenningi eða
íslendingum hvarvetna er fyrir aðra að segja fremur en oss.
Engu að síður sýndist sjálfsagt að þessa atburðar væri
minst og helzt með því að láta þar birtast eitthvað af því,
sem þrír fyrstu ritstjórarnir hafa samið; en það eru þeir
prestarnir Jón Ejarnason, Friðrik J. Bergmann og Björn B.
Jónsson. Að vísu var séra Friðrik ekki ritstjóri nema um
tíma, i forföllum séra Jóns, en hann ritaði all-mikið í blaðið
um nokkurra ára skeið, og því full ástæða til að birta eitt-
hvað eftir hann.
í þessu blaði koma myndir af öllum þeim, sem hafa
verið í ritstjórn blaðsins. Lengi vel var aðeins einn ritstjóri,
séra Jón Bjarnason, sem blaðið á algjörlega tilveru sína að
þakka. Á öllum síðari árum hafa verið tveir eða þrír menn
í ritstjórn samtímis.
Ritstjórar beggja íslenzku vikublaðanna í Winnipeg,
Lögbergs og Heimskringlu, hafa sent Sameiningunni kveðjur,
sem einnig birtast í þessu blaði.
Sameiningin hóf göngu sína með orðunum:
“Eitt er nauðsynlegt.”
Oss þótti bezt á því fara að láta þetta afmælisblað byrja
með sömu orðunum.
—R. M.