Sameiningin - 01.03.1936, Blaðsíða 14

48
finna sálum sínum frelsi. Enginn mun fá ástæðu til að
segja: Æ, það er gott og blessað, hve þægileg trúarbrögð
vér höfum fengið núna! Þessi “þægilegu” trúarbrögð, sem
allir gæti tekið, og sem leyfði öllum að vera eftir því, sem
þeim þætti þægilegast, þau leysa aldrei kristindóminn af
hólmi,—það eitt er víst.
Kristindómrinn á sterlc orð til að hugga hrelldar og
sorgbitnar sálir. Allan sársauka lífsins, neyð þess og bágindi
þekkir hann í öllum myndum; þessum sársauka lífsins bend-
ir hann aldrei út í myrkrið til örvæntingarinnar, heldr upp
í himininn til Ijóssins og vonarinnar. Engin sorg er til svo
ógrlega þung og sár, að kristindómurinn hafi ekki átt sterkari
huggunarorð að mæla í eyra hennar en nokkur heimspekileg
lífsskoðan, sem mennirnir hafa sett saman. Það er satt,
þeir eru margir, sem í sorg sinni hafna þeirri huggun. En
þeir eru líka margir, einmitt meðal þeirra, sem sorgin yfh'-
bugar; hún sprengir líf margra; þeir lifa eins og hljóðfæri
með brostna strengi. Hvers vegna? Af því augu þeirra voru
svo haldin, að þeir sáu ekki þá huggun, sem hin kristna
trú réttir að manninum, þegar honum liggr mest á. Eftir
þessari huggun æpir mannshjartað, þótt það oft ekki skilji
sjálft sig. Meðan nokkurt hjarta slær á jörðunni, leitar það
eftir henni; það finnr ósjálfrátt til þess, að strengjum sálar-
innar er ekki ætlað að bresta, heldr að eins að þenjast við
þrýsting sorgarinnar. Kristindómrinn nefnir þessa huggun
og heldr henni upp fvrir líðandi manninum. Þegar hún er
ekki þegin, segir kristindómrinn j)að sé af sömu ástæðum og
að læknislyfið, sem bjarga mætti lífi hins líkamlega sjúka
manns, stundum er ekki þegið.
Enn hefir enginn haft neina aðra æðri huggun að bjóða
í raunum lífsins er kristindómurinn. Og hann verðr aldrei
úreltr fyr en önnur, ný trúarbrögð hafa ágætari huggun að
bjóða. Þau verða að eiga eitthvert öflugra huggunarorð, til
að friða með mannshjartað, sundr flakandi í sárum, en orð
kristindómsins um eilíft líf, frelsi, miskunn, líkn og fyrir-
gefning. Það orð hefir enn ekki verið talað. Er ekki óhætt
að segja, að það muni hvorki í hug né hjarta nokkurs manns
enn þá hafa komið?
Enn hefir ekkert orð haft eins ummyndandi áhrif á
mannlífið og orð kristindómsins. Það hefir haldið á lofti
hinni æðstu og fegurstu fullkomnunarhugmynd, sem enn
þekkist. Og það hefir kennt flestum hinum göfugustu önd-