Sameiningin - 01.03.1936, Blaðsíða 18

52
Kirkja brœðranna
Eftir sérci Djörn D. Jónsson
Ekki alls fyrir löngu rakst eg, í einhverju riti, á smá-
æfintýri, sem mér fanst vera lærdómsríkt. Það var á þessa
leið:
Bræður tveir áttu sér sinn búgarðinn hvor. Akvegurinn
einn skildi garðana að. Bjó hvor bræðranna í uínu húsi.
Mikill munur var á lífskjörum þeirra. Annar átti konu og
börn, en hinn var einbúi.
Eitt kvöld um uppskeru-leytið sat sá bróðirinn, sem
fjölskylduna átti, inni í húsi sínu, hvíldi sig eftir erfiði
dagsins og naut heimilisgleðinnar með konu og börnum.
Varð honum þá að hugsa til bróður síns og segir við sjálfan
sig: “Veslings bróðir minn! Nú hefst hann einn við í kofa
sínum, hugdapur og gleðivana. Hvað get eg gjört það, er
honum megi að gleði verða? Sé eg hvað eg get aðhafst hon-
um til fagnaðarauka. Eg skal fara út á akur minn í nótt
meðan myrkrið hylur og bera kornbundini ai' mínum akri
yfir á akur hans. Þegar hann svo safnar korninu og þreskir,
þá fær það honum gleði, hve mikil uppskeran er.”
Lét bróðirinn áform þetta ekki undir höfuð leggjast,
heldur fór út og bar kornbundin af akri sínum alla nóttina
út á akur bróður síns og dreifði þeim um akurinn víða,
svo ekki bæri á þeim innan um hitt kornið, sem þar var
fyrir. Næstu nótt á eftir hélt hann áfram þessari iðju og
þriðju nótt sömuleiðis.
Nú er að segja frá hinum bróðurnum. Það hið sama
kvöld, sem bróðir hans fyrst hugsaði til hans og áformaði
að gera honum það til gleði, er nú hefir sagt verið, sat hann
líka og hugsaði í einveru um bróður sinn. Hann segir við
sjálfan sig: “Veslings bróðir minn! Eg hefi fyrir engum að
sjá nema sjálfum mér, en hann má berjast til að hafa ofan
af fyrir stórri fjölskyldu. Líltlega er hann nú fullur kvíða
og óttast að uppskera hans nægi ekki fjölskyldunni til fram-
færslu. Sé eg hvað eg get gert til að gleðja hann. Eg skal
fara út í nótt meðan myrkrið hylur og bera kornbundini úr
akri mínum yfir á akur hans; svo þegar hann hirðir kornið