Sameiningin - 01.02.1940, Blaðsíða 14

28
á til í eigu sinni. Hann hugar eftir brýnustu bjargráðum;
leitar fyrir sér eftir vegarmerkjum; neitar að gefast upp.
Sama gildir um ógöngurnar, sem kirkjan er nú stödd í.
Styrjöldinni gat hún ekki afstýrt; og enn sem komið er
hefir hún engin ráð fundið til að stöðva vígaferlin. Þó
hefir hún afar nauðsynlegt verk að vinna, mitt í vand-
ræðunum. Hún þarf að sýna af sér hyggindi, dug og trú-
mensku; hún þarf að halda jafnvæginu; og hún má ekki
gefast upp í leitinni eftir friði.
Fyrst og fremst þarf kirkjan að forðast villu síns
fyrra vegar. Hún má ekki láta Ieiða sig út í hernaðar-
kviksyndið aftur. Hvort sem kristnir menn mega nokkru
sinni bera vopn eða ekki, og hvað sem málavöxtum líður i
þessum ófriði, eða nokkrum ófriði, þá er svo mikið víst,
að kirkjan sem stofnun hefir enga heimild til að ota mönn-
um út á vígvöll, eða að gjöra nokkuð annað sem lýtur að
vígum og hernaði. Kristnir menn eru þjónar bæði ríkis
og kirkju, en kirkjan er ekki þjónn ríkisins. Köllun sína
hefir hún þegið af Guði, og það umboð er gel'ið skýrum
orðum: “Farið og kristnið allar þjóðir — og kennið þeim
að halda alt það, sem eg hefi boðið yður.” Að boða fagnað-
arerindið, að kenna mönnum að hlýða Kristi, það er kirkj-
unnar verk. Það og ekkert annað. Kristur hefir hoðið
mönnum að vera friðsamir, sáttfúsir, miskunnsamir. Bæði
með orðum og verkum á kirkjan að innræta mönnum hlýðni
við þessi og önnur boð Jesú Krists. Það er þá eðlilega
fólgið í köllun kirkjunnar að vinna líknarverk; og að bera
sáttarorð manna á milli — að efla frið. En, um hernaðinn
er það að segja, að ef hann er ekki beinlínis gagnstæður
kenningu meistarans, alstaðar og æfinlega, þá er hann að
minsta kosti óskyldur þeim boðskap. Þegar Kristur eða
postularnir tala um stríð, eða sverð, í sambandi við köllun
kirkjunnar, þá er auðvitað átt við andlega baráttu, eins og
áður var að vikið. Vopnaburðurinn kemur þar ekki til
greina.
Kirkjan lætur þá hernaðarstörfin eiga sig, ef hún vill
rækja köllun sína með trúmensku. Hafi postularnir ekki
mátt “yfirgefa Guðs orð til að þjóna fyrir borðum,” hvernig
geta þá kristnir kennimenn nokkurn tima haft heimild til
að flytja vígaeggjanir í staðinn fyrir boðskap Jesú Krists,
eða fara með Guðs hús — bænahúsið — eins og það væri
hersöfnunarskáli? í þessu sambandi er varla úr vegi að
minna lesendur á samþyktina, sem gjörð var í sumar á