Sameiningin - 01.02.1940, Blaðsíða 10

24
inn íhaldsmaður. Til eru þeir menn, sem fylgja róttækri
stefnu í öllum málum eða íhaldsstefnu í öllum málum, en
slík samkvæmni er engan veginn sjálfsögð jafnvel hjá yfir-
burðamönnum. Margir eiga ítök bæði í róttækni og íhaldi.
Fær þá gjarnan hvort um sig framrás á mismunandi sviðum
lífsins. íhaldið hefir hug á því að vernda þau verðmæti,
sem við eiguin frá því liðna. Róttæknin krefst breytinga,
sem skilyrði fyrir framför. Hvorttveggja á rétt á sér, og
þegar togið milli þeirra er í réttum hlutföllum skapast jafn-
vægi í lífið. Þegar hvorttveggja gistir hjá sama einstakl-
ingnum, styður það einnig að jafnvægi ef hvorttveggja
beinist að því sama. Róttækni í trúmáluin knúði fyr á dyr
hjá Dr. Rögnvaldi eins og hjá íslendingum alment, en
ihaldssemi í mannfélagsmálum. Hann virðist hafa verið
búinn að fullnægja hneigð sinni til róttækni áður en kom
að mannfélagsmálunum. Þar treysti hann bezt troðinni
leið. Ekki var þetta sprottið af neinu tilfinningaleysi fyrir
ástæðum fólks,, því hann var viðkvæmur fyrir neyð annara
og hjálpsamur. En sú sterka hneigð, sem svo mikils hefir
gætt innan kirkjunnar hér í Vesturheimi og víðar, að láta
ekki sitja við að bæta úr afleiðingum neyðar, heldur kom-
ast fyrir orsakir neyðarinnar, var ekki áberandi einkenni
Dr. Rögnvaldar. Hann varðist allri róttækni í þeim efnum.
-f -f -4
Eg minnist þess atburðar er Dr. Rögnvaldur flutti
kveðju frá kirkjufélagi sínu og frá eigin brjósti á fimtíu
ára afmæli kirkjufélags vors að Mountain. Með hlýleik og
virðingu talaði hann um viðleitni kirkjufélagsins án þess
vitanlega að slá nokkuð af eigin skoðun. Hann var auðsjá-
anlega djúpt hrærður og það ekki síður vegna þess að hann
vissi að mörgum fanst þetta óviðeigandi. Mér fanst sá
atburður túlka réttilega þann anda er ríkja ætti milli þess-
ara kirkjufélaga og manna þeirra. Velvild og samhygð
komast að þrátt fyrir allan skoðanamun. Eg minnist þess
með gleði að í langri viðkynningu okkar kom aldrei það
fyrir er skyldi eftir neinn persónulegan biturleik. Oft frétti
eg eftir honum vinsamleg ummæli í minn garð þegar eg
var hvergi nærri. f sama anda vildi eg korna fram gagn-
vart honum lifandi og nú látnum. Ekkju hans, frú Hólm-
fríði, og ástmennum hans öllum vildi eg tjá mína persónu-
lega hluttekningu.
—K. K. Ó.