Sameiningin - 01.06.1934, Blaðsíða 7

inn liggur einhvernsstaðar í því sem mannlegt er; það eru
ófullkomleikar einhverjir, bæði hjá kennimanninum og safn-
aðarfólkinu.
Um þetta hefir oft verið talað áður, vitaskuld, og mikið
að því fundið. Og til hvers er þá að bera í bakkafullan læk-
inn? Geta ekki prestar og leikmenn átt með sér hróðurlegt
samtal og fundið ráð til þess að laða fólkið að kirkjunni?
Ofurlítil breyting á messutíma, tilheiðslusniði, já, og á ræðu-
sniði hjá prestinum, hefir stundum lagað messusóknina heil-
mikið. Og leikmönnum þarf að skiljast það, að það er talsvert
mikið undir þeim komið, livort messan er aðlaðandi eða ekki.
Eftir því sem tilbeiðsluandinn er hetur lifandi á meðal fólks-
ins, ei'tir því verður guðsþjónustan öll áhrifameiri og erindið
andríkara, sem presturinn flytur. Alveg eins og kennimaður-
inn á að hal'a og hel'ir áhrif á fólkið, eins hefir fólkið áhrif á
kennimanninn. Honum er ótrúlega mikill styrkur i öllum sýni-
legum ávöxtum viðleitni sinnar, í vináttu fólksins og líflegu
samStarfi, bæði innan kirkju og utan. En ef alt er helfrosið í
kringum hann, hver getur þá gefið honum það að sök, þótt
hann frjósi sjálfur inni, þegar fram líða stundir?
. Þá eru sunnudagsskólarnir. Er nógu margt af reyndu
og rosknu fólki í kennara-embættum þar, eða er það að kom-
ast í hefð hjá oss, að unglingarnir nýlega fermdir hafi allan
veg og vanda af starfinu? Um það er vert að hugsa. Og' eins
hitt, hvort öll fyrirhöfnin komi þar að tiltölulega góðum not-
um. Gætu ekki börnin hæglega vitað miklu meira um ritn-
inguna, um kristna kirkju, um trúaratriðin sjálf, heldur en
þau nú vita víðast hvar hjá oss á fermingaraldri? Tækin eru
við höndina, skólarnir víða lil—þótt þeir gæti auðvitað verið
miklu fleiri. Og fólkið, sem fyrir því verki stendur, hefir i
mörgum tilfellum lagt heilmikið á sig og haldið áfram har-
áttunni með fráhærri trygð og fórnfýsi, þrátt fyrir annmark-
ana. Það vantar ekki annað en einhvern herzlu-mun, ein-
hvers konar sameiginlega sókn fram að ákveðnu marki, til
þess að árangurinn geti orðið miklu meiri og betri, heldur en
hann hefir verið hingað til.
Ritstjórnargrein í Bjarma-blaði nýkomnu minnist á
heimilisguðræknina, og segir, að hún sé nú að mestu faílin
úr tízku hjá íslendingum, hæði austan hafs og vestan. Þetta
er hverju orði sannara, því miður, um vestræna hópinn að
minsta kosti. Vanrækslan er orðin býsna almenn og rótgróin
hér. Fyr á árum var stundum vandað um þennan hrest; en
í seinni tíð hefir verið minna um hann talað. Það er eins og