Sameiningin - 01.06.1934, Page 8

86
meim hafi gefið upp vonina um að nokkuð verulegt verði við
þessu gjört. En hví þá það? Er það nú alveg víst að ekkert
sc hægt að gjöra? Sé ekki hægt að fá almenning til að kippa
þessu í liðinn, svona alt í einu, þá getur að minsta kosti góður
hópur manna haft samtök með sér; gengist inn á að reisa við
aftur heimilis altarið; valið eða látið velja fyrir sig kafla úr
ritningunni til daglegs lesturs, og önnur tilbeiðslutæki eftir
hentugleikum; fengið leiðbeiningu hjá prestunum og hjá
hlaði kirkjufélagsins,—í einu orði sagt, hætt að kvarta, en
haldið hugmyndinni á lofti í verkinu. Það sem vantar er að
fáeinir taki sig saman. Og ef tilraunin skyldi mishepnast,
þá eru menn ekki ver farnir en þeir voru áður að öllu ó-
reyndu. Þar er engu hætt lil; en ef eitthvað vinst á, ])á er
það hreinn gróði.
Lang bezti félagsskapurinn í flestum söfnuðum er kven-
félagið. Ef sá hópur legði niður starfið, þá væri margur söfn-
uður í lífsháska, eins og félagsmálum er nú háttað hjá oss.
En hví þurfa fjármálin að hvíla svona þungt á herðum kvenn-
anna? Myndi ekki safnaðarlífið auðgast heilmikið, ef kven-
félögin gæti tekið sér ofurlitla hvíld frá þessum fjársöfnunar-
verkum og snúið sér meira að andlegu málunum? Margar
kvenfélagskonur hafa ]>egar komið auga á starfssvið mikið
i þeirri átt; en annirnar gömlu standa þar í veginum. Fjár-
þörfin kallar eftir. Setjum svo að kvenfélögin gæti tekið að
sér að efla kirkjusókn og heimilisguðrækni; gengist fyrir að
auka þekkingu á einhverjum kristindómsmájum, bæði í sín-
um hópi og eins á meðal safnaðarfólksins, eða tækist eitthvað
annað á hendur, sein að andlegum málum lýtur, og gengi til
starfsins með sömu eljunni, sem þau beita nú við fjármálin—
hver efast þá um, að þeim myndi verða heilmikið ágengt?
Auðvitað er ekki þar með sagt, að konurnar einar ætti
að hafa andleg mál til meðferðar—auk prestsins. En reynsl-
an hefir sýnt að þar sem þær taka til starfs, þar kemst eitt-
hvað í framkvæmd.
Um unglingastarfið má auðvitað segja heilmikið. Sá
þáttur kirkjulífsins hefir einhvern veginn átt í erfiðleikum
frá upphafi. Mikið er búið að kvarta yfir öllum annmörkum
þar. Og alt af hafa ungmennin þörf á upphvatningu. En
svo er til önnur hlið á því máli, sem eldra fólkinu hættir til
að gleyma: “Eigi mun skutrinn eptir liggja ef allvel er róit
fram í,” sagði Grettir Ásmundarson. Það var orð og að
sönnu. Vér megum ekki búast við miklu af unglingunum,
hvorki í félagsmálum eða nokkru öðru, nema þau sjái fyrir