Sameiningin - 01.03.1925, Qupperneq 6

68
uS.” “TrúiÖ á íGuS og trúiö á mig.” “Hjörtu yðar skelfist ekki
né hræSist.” Og bænin! Bænin við skirdagsborðið, hjartan-
leg, hrein og heilög eins og sjálfs hans sál. Fyrirbæn fyrir öll-
um mönnum, sem vilja vera eins og hann. Og aö þeir séu eitt,
Allir eitt, eins og hann og faðir hans eru eitt.
Hoks er erfSaskráin. Konungurinn átti ekki til gull né
dýrgripi að gefa þegnum sínum. En hann átti þaS, sem dýr-
mætara var. Hann fær hirSmönnum sínum, þeim er hjá hon-
um voru á skilnaðarstundinni, í hendur helga dóma, biður þá
að varðveita þá og láta þá ganga að erfðum til allra þeirra
manna, sem koma muni í ríki hans hér á jörSu allar aldir.
Konungurinn Kristur hafði ekki lagt neitt lögmálsok á þegna
sína. í hans ríki eiga allir menn að vera frjálsir. Þeir eiga
ekki að láta stjórnast af öðru en anda hans. En nú á kveðju-
stundinni afhendir hann ríkinu þó stjórnarskrá. Það er lang-
stytsta og lang-einfaldasta stjórnarskráin, sem nokkuru ríki
hefir verið gefin. Hún er þrjú orð: Elskið hver annan.
“Nýtt boðorð gef eg yður, að þér elskið hver annan, eins og eg
hefi elskað yður.” Með þessu eina boðorði tengir konungur-
inn saman alla þegna ríkisins, hvar sem þeir eru í veröldinni.
(Ö, veslings kirkja, sem ofþyngir samvizkum manna með
margskonar kennisetningum, en vanrækir hið eina boðorð kon-
ungs þíns!)
Og svo er eftir að eins eitt. Með boðorði kærleikans hefir
konungurinn tengt þegna sína saman. Nú þarf að tengja þá
alla við hann. Það má ekki vera skilnaður milli þeirra og
hans, þó hann deyi. Hann lætur þá vita það, að hann muni
vera þeim nálægur eins fyrir því, þó þeir sjái hann ekki. Ást-
úðlegt 'hjartans samfélag hans og þeirra skal viðhaldast að ei-
lífu. Og hann langar til þess um fram alla hluti á kveðjustund-
inni, að gefa það eitthvað öllum lærisveinum sínum, sem verði
þeim heilagt hjálparmeðal til þess að viðhalda samfélaginu við
hann, eitthvað, sem um allar aldir minni lærisveinana sérstak-
lega á sig. Svo tekur hann það, sem var þar á borðinu fyrir
framan þá, brauð og vín, blessar það, setur það í samband við
sjálfan hann, sem nú á að fórna fyrir sannleikann og kærleik-
ann, eins og páskalambinu hafði verið slátrað, og hann segir:
“Gerið það í mína minningu.” Hafið um hönd samskonar mál-
tíð, sem þá, er nú höfum við setið að hér hverir með öðrum í