Sameiningin - 01.03.1925, Blaðsíða 26

88
Sofíu Aletheu McNamara var mjög- hætt viö áköfum sinna-
skiftum. Hvenær, sem einhver ný kenning kom fram, aöhyltist
hún hana gjarnan í frekustu mynd, og frarafylgdi henni til ýtrustu
afleiöinga. Sem ný-búddisti mótmælti hún því að deyða mýflug-
ur, því þær kynnu að vera ný likamning einhverra látinna vina
hennar. Sem óskiftur friðarpostuli hélt hún því fram, að enginn
skyldi brúka ofbeldi, jafnvel til að vernda hann sjálfan fyrir svi-
virðilegustu árás eða ráni. “Stigamaðurinn;” sagði hún með þeim
sannfæringarhita sem engu skeytir, “hefir eins mikinn eða meiri
rétt til að krefjast þess, að ekki sé notað' ofbeldi, en eg.” ÍÞegar
hún varð gagntekin af þeirri hugsun, að hún ætti að vera algjör,
hélt hún því ótvírætt fram, að það væri skylda, sín, að selja Mc-
Namara gimsteinana fsem nú voru hennar eign), og skifta and-
virðinu meðal beiningamanna á götunum.
Eðlilega mótmæltu bræður hennar þessu. “Gefðu konunum
okkar þá heldur,” sögðu þeir. “En þær mundu ekki borga fyrir
þá,” voru rök Sofíu Aletheu. Loksins varð það að samkomulagi,
að leggja þessa samvizkusök undir úrskurð gamals vinar fjölskyld-
unnar, hins guðrækna, gilda og gætna þiskups í Suð.ur- og Mið-
Jersey.
“Kæri biskup,” lirópaði Sofía Alethea, “eg er umvent og hefi
afráðið að selja alla gimsteinana mína og skifta andvirðinu meðal
beiningamannanna- Mér er ómögulegt að eiga þe'tta guðlausa glys,
og vita af beiningamönnum í tötrum vera að ■spila á lýrukassa og
selja ritblý.”
“En, barnið mitt,” sagði biskup, “þessir fögru munir eru rnjög
fágætir. Flestir af þeim eru frá ömmu. þinni sálugu.”
“Ekki hirði eg um það,” sagði Sofía Alethea. “Þeir eru ekk-
ert frábreyttir öðrum gimsteinum. Þeir eru syndsamlegar nautnir,
sem hanga umi háls mér éins og glitrandi mylnusteinar. Þeir draga
mig niður til glötunar. Eg verð að selja þá, eða glatast sjálf.”
“En, góða mín,” sagði biskup, og það var ekki laust við
glampa í augum hans, “ef þú selur, verða aðrir að kaupa. Hefir
þú hugsað um, hvaða áhrif það hefir á þá, að eignast gimsteinana
þina? Viltu styðja að því að hengja glitrandi mylnusteina um
háls þeirra?”
“Út í þetta hafði eg ekki hugsað,” svaraði Sofía Alethea. Hún
gekk burt, og var að velta því fyrir sér, hvort hún lætti að gefa
tengdasystrum sínum nokkuð af gimsteinunum eða hætta á það, að
eiga þá sjálf. “Það væri eftir alt sáman nokkurs konar algjörleiki
í þvi að vera sjálf í hættunni til að bjarga öðrum.”
3. FORDÆMING EFNAMANNANNA.
OrfSskv 14, 11.
“Allir efnamenn séu fordæmdir,’ sagði Vortex, með það hirðu-
leysi um velsæmi í orðum, sem oft einkennir ákafan hug.