Sameiningin - 01.03.1925, Side 23

85
átt að stemma stigu viö þrælahaldi, útburði barna, víndrykkju,
frillulífi, skammarlegri meðferð á kvenfólki, ópíum-reykingum og
öðrum ófögnuði sömu ættar. Mikinn hluta missíónar starfsins
mætti í raun og veru kalla félagslegan umbótarekstur í stórum stíl.
Eitt með öðru, sem. telja má kristniboðinu til sóma, er þetta, að
viðleitni sú hefir ekki að eins komið upp fjöldamörgum kirkjum
og aukið prédikunar-starfið ár frá ári, heldur hefir hún bætt þar
við eins og aö sjálfsögðu, til að koma ókristnum þjóðum betur i
kynni við frelsarann, nítján hundruö og tíu spitölum og lækninga-
stofum, og þar að auki tuttugu og einu hæli fyrir blinda, daufa og
mállausa, níutíu holdsveikrahælum, tuttugu heimilun^ fyrir ósjfct
börn holdsveikra, kvennaheimil.um allmörgum og skólum til að
kenna alls konar iðnir og akuryrkju.
Jafnvel þótt útbúnaður sá, sem trúboðs-nefndirnar hafa getað
veitt stofnunum þessum, sé m.jög svo af skornum skamti, þá hafa
starfsjprennirnir verið valdir af mikilli varkárni, og allir hafa þeir
fengið tekniskan undirbúning undir sín sérstöku störf. Ókleift
væri það fyrir trúboðsnefndirnar, að koma slíkum stofnunum. á fót
alstaðar í heiðingjaheiminum eða jafnvel að hafa svo margar sem
þörf væri á í einu einasta landi; en þessar fáu, sem nefndirnar
halda uppi, eiga að vera nokkurs konar tákn, eða, hlutrænar leksí-
ur, til að sýna heiöingjunum sannan kristindóm í verkinu.
Og þegar til þess kemur að eyöa hleypidómum, afla sér vel-
vildar og skapa sér tækifæri til að boða Krist á þeim stöðum, sem
áður voru erviðir aðgöngu, hvað mun þá reynast betur en ástúðleg
umönnun um þá, sem bágt eiga? Innfæddur maður í Japan hafði
mist báða fætur í stríöinu við Rússa. Hereford -kristniboði og
kona hans álitu, að maöurinn gæti betur unnið fyrir sér, ef hann
eignaðist ökustól. Frú Hereford náði saman ofurlítilli fjárupp-
hæð með því að selja fáséða muni og saumadót; svo sýndi hún
geisla-myndir og flutti fyrirlestra með. Ágóðinn, með ofurlitlu
samskotafé, nægði til að kaupa stólinn i Ameríku og borga undir
hann til Japan. En þá var eftir tollurinn, en það voru 3d yen,
eða 15 dalir. Trúboðinn veik að þvi við tollþjóninn, að þar sem
maðurinn hefði mist báöa fætur í þjónustu landsins, þá ætti landið
hans að gefa honum upp tollinn á þessum stól. Tollþjónninn hló
að honum og sagði, að engum nema útlendingi hefði getað komið
slíkt til hugar. En trúboðinn færði rök fyrir sínu máli, og embætt-
ismaöurinn lét loksins undan. Stóllinn var fluttur í bæjarráðshöll-
ina. Japanski klerkurinn bar fótalausa manninn þangað á bakinu,
og þar fór maöurinn sína fyrstu ferð á vagnstólinum í viðurvist
allra yfirvaldanna. Alt var þetta fyrirhöfn mikil og tímatöf, en
ómakiö var fúslega látið í té til hjálpar manni nauöstöddum, sem
aldrei hafði komið í kristna kirkju. Atvikið hafði djúp áhrif á
alla borgina.