Sameiningin - 01.07.1925, Page 3

Mánaðarrit til stwðnings kirkju og kristindómi fsle-ndinga
gefið út af hinu ev. lút. hvrkjufélagi Isl. í Vestrheimi
XL. árg. WINNIPEG, Júlí 1925
Nr. 7
Landnámið.
[Að efninu til ræða, sem flutt var í Fyrstu lútersku kirkju
í Winnipeg, 2. ágúst 1925.]
V. Mós. 27, 1—8; 28, 1—3, 15—16.
Af köflum þeim, seni nú voru lesnir úr niðurlags-þætti rit-
safnsins, sem kent er vi8 Móse, hefir tilheyrendum orÖiÖ ljóst,
að þar er að ræöa um komu Gyðinga til Kanaan og landnám
þeirra í því landi, sem þjóðir heimsins hafa löngum nefnt
“landið helga”, fyrir þá dásamlegu sögu, er trúarbrögðin áttu
síðar á þeim stöðvum. Innflytjenda-hópurinn er kominn aö
síðasta áfanga. Það er tjaldað til nokkurra nátta austan viö
fljótið og litast þar um, áður lagt er af stað vestur yfir, þar sem
nýlendu-svæðið hefir veriö valið. Þann stutta tíma, sem staðið
er við, er hafður viðbúnaður mikill. Leiðtoginn mikli gengur
milli búða og skipar fyrir um alla hluti. Svo er blásið til sam-
fundar. Allir innflytjendurnir koma og hlýða á skipanir fyrir-
liðans. Guðsþjónusta sú, er þá er haldin, er einhver hin átak-
anlegasta og hátíðlegasta guðsþjónusta, sem sögur fara af.
Móse stígur í stólinn. Brennheit orð falla af vörum hans. Hann
minnir lýðinn á handleiðslu Drottins í fortíð, en einkum. áminnir
hann fólkið um það, að halda fast við boðorð Guðs og gera
vilja hans, þegar þeir komi í nýja landið, og innræta niðjum sín-
um guðhræðslu og góða siði. Hann segir svo fyrir, að reistir
skuli minningarsteinar, er haldi á lofti sögunni um hið liðna og
minni á uppruna landnemanna. En um fram alt minnir hann
innflytjendurna á það, að láta það sitja fyrir öllu, að reisa
Drotni altari í nýlendunum, fara með guðs orð með sér vestur í
nýlendurnar og dýrka Guð og tilbiðja hann að dæmi forfeðra
sinna og í anda þeirra. Loks er farin nokkurs konar skrúð-