Sameiningin - 01.03.1926, Side 21

83
hans á ýmsum þeim atriímm tæki eíilrlegum þroska síSar meir,
eftir þvi sem hann “óx í náS og þekkingu Drottins vors og frels-
ara Jesú Krists'” (i. Pét. 3, 18J.
Flest af ritum Páls bera þaÖ meö sér, aö hann var gagn-
kunnugur gamla testamentinu og bar djúpa lotningu fyrir þeirri
opiníberun Drottins. Það var einn af ávöxtum rab'bínafræSslunnar.
En biblíuskýring lærifeöranna var ö(5rum þræbi nokkuS hug-
smíðisgjörn; fann hún þá lí'kingar, tákn og dularspár í orÖum
ritningarinnar, og batt sig ekki viS bókstaflega merking eSa sam-
hengi. En þess á milli leiddi hún stórskornar kennngar út úr
orðmyndum, ibeygingum og ööru þessháttar. Sumum finst, a<5
Páll beri þær menjar uppeldisins úr gamla testamentinu. Satt
er það, aö stundum fer hann nokkuö óbókstaflega meö ritning-
arorðin, þegar hann heimfærir þau; virðist hann þá lesa á milli
línanna, finna þar djúp sannindi, sem ekki liggja á yfirborðinu.
En munurinn á Páli og rabbínunum er þó ákaflega mikill í þessu
efni sem öðrum. Það veröur augljóst þegar rit þeirra eru borin
saman viö Páls-b-réfin. Smásmugulegar hártoganir, æfinjtýra-
spuni og annaö þv'í um líkt, sem algengt er i fræSiritum GySinga
frá þeirri tið, finst ekki hjá honum. Jafnvel þegar hann virðist
finna djúpar og huldar merkingar í óbrotinni málsgrein gamla
testamentisins, þá er heimfærslan ekki bygö á þeim ritningarstað
einum heldur á anda og einkennum gamla testamentisins yfirleitt.
Þaö er eins og orö þeirrar heilögu bókar séu þrungin einhverjum
sanneiklskrafti, dularfullum, ómótstæðilegum, ódauðlegum, sí-
gróanda lífskrafti, sem aldrei fyrnist og ekki hefir allar rætur í
hugmyndum og hleypidómum þeirrar kynslóöar, sem færði þau
fyrst í letur Orðin eru rituÖ í heilögum spámanns-móSi; þaö er
guöinnblásin anda-gift, “kraftun komandi alda,” sem i þeim býr.
Þau hefja sig yfir umhverffi sitt, og verða því aldrei slcilin eða
metin rétt, sé þeim smásmuigulega þrengt ofan i umbúðirnar.
Páll þokar sturtdum bókstaf og samhengi til hliðar, til þess aö á-
gæti sannleikans, s'em þar er fólginn undir, komi betur í ljós. Og
árangurinn réttlætir þessa skýringaraðferð hjá honum. Þaö er
e'kki marklaus æfintýra-hégómi, lagaspuni, sem hann finnur í
orðum gamla testamentlsins, heldur sannlleikskjaminn, sjálfur,
höfuðeintak þess hoöskapar í heild sinni. Þótt hann virðist fara
nokkuð frjálslega meö einstöku málsgrein, þá er heimfærslan
æfinlega í djúpu samræmi við gjörvallan meginsannleik ritning-
árorðsins. Hiann finnur þar vitnisburð um synd og spilling
mannanna, um miskunn Drottins, um ágæti trúarinnar, fánýti
dauðra lögmálsverka, og arftökuvon heiðinna þjóöa 'í ríki Krists