Sameiningin - 01.03.1926, Page 22

84
og Guðs, — sannleiksatriöi mikilvæg, sem oftast urðu útundan í
skýringarfræði rabbínanna.
En það var postulinn kristni, en ekki gyðinglegur skóla-
kandídat, sem hafnaði þessum fræðum. Páll hóf æfiskeiö sitt
sem ákveðinn lögmálsmaður, ótrauðari jafnvel í ákafanum, að
þvi er viröist, heldur en kennari hans og skóla'bræöur. H'ann
dró ekki fjöður yfir það atriði. “Eg fór lengra í gyðingdómin-
um en margir jafnaldrar mínir meöal þjóöar minnar,” segir
hann, “þar sem eg var miklu vandlætingasamari um erfikenn-
ingar forfeðra minna” f'Gal. i, 14). Lunderni hans trnin hafa
ráðiö þar talsvert miklu. Páll gat aldrei veriö hálfvolgur í áhug-
anum.” Á meðan hann trúðí á lögmálið, þá var hann eldheitur
lögmálsmaður, Farísei. Og hvernig komið var andlegu lífi hans
á því skeiöi, það geta menn fengiÖ bezta hugmynd um, með þvi
að renna augum yfir kenningar þess floklís og andlegt útsýni.
Jafnvel þótt ýmislegt megi finna til afbötunar fræðum og
fylgismönnum Farísea-stefnunnar, eins og áður var að vikið, þá
verður því ekki neitaö, aö guðrækni sú var ægilega myrk og frá-
fælandi. IIún viltist í endalausum reglum, fyrirskipunum, að-
vörunum, banngreinum, ályktunum út af ritningarlögmáli og
erfikenningum; ályktunum út af ályktunum, — og rataöi svo
aldrei veginn til sannrar guðsdýrkunar út úr því völundarhúsi.
liún setti á minnið óheyrilega langorðar setningaflækjur um
varðveizlu sabbatshelginnar; um skúfa á ski'kkjum og minnis-
borða; um t'íund á anís og kúmeni; um rök fyrir því, hvort tí-
unda skyldi hálminri með korninu, um föstuhald tvisvar í viku;
um bænagjörðir þrisvar á dag; um varðveizlu frá að saurgast á
dauðri mýflugu; um handaþvott, laugar og aöra hreinsunarsiði,
með ákveðnum beygingum og tilburðum þar viö eigandi — sem
öllu var svo vandlega fylgt, aö Saddúkeum fanst eins og þessir
keppinautar sínir myndi hafa laugað sjálfa sólina, ef hægt hefði
veriö. Að gefa nokkurt verulegt yfirlit yfir nbbina-reglurnar
yröi of langt mál hér; efni það væri nóg í margar ritgjörðir; þeir
skrifuðu sjálfir heila bók um handaþvottinn. En boðorðaf jöld-
inn var. þó ekki versta meiniö 1 þessari tegund guðrækninnar.
Hitt var enn verra, að hún vilti mönnum sýn. Siðahreinleikur-
inn varð að sjálfsögöu eins og höfuðdjásn alls réttlætis í augum
Farisea, þar sem sá heilagleikur var svo vandfenginn og útheimti
svo mikinn lærdóm og erviði. Skilningur þessi bauð síðan ó-
dygöunum heim; trúnni á dauð verk, réttlætis-hrokanum, lítils-
virðing á öðrum mönnum, sem ekki voru jafnfimir í siöahaldinu;
og alls konar skinhelgi, háværum ölmusugjöröum og bænaiökun-